Short fiction: รักนาย...นายตัวร้าย
Pairing : Taeckhun
Author :Z-rowink
Contact me twitter :@ZZzerozero (พูดคุย หรือทวงถามฟิคได้ ^^)
ร่างโปร่งบางที่ยืนรีรออยู่ตรงด้านหน้าของโรงอาหารรวมของมหาวิทยาลัยเจวายพีเรียกความสนใจจากผู้คนมากมาย แต่ท่ามกลางผู้คนมากมายเหล่านั้น กลับไม่ได้เป็นที่สนใจจากคนที่ได้รับฉายา ‘เจ้าชายน้อย’ เลยสักนิดเพราะตอนนี้มีเพียงใครบางคนเท่านั้นที่ร่างโปร่งบางรอคอยอยู่
ช่วงครึ่งปีหลังมานี้มันแทบเป็นการเคยชิน...กับการรอคอยอ๊คแทคยอน
~RR~~RR~
“ขอโทษนะ เที่ยงนี้คงไปกินข้าวด้วยไม่ได้ไว้เลิกเรียนแล้วค่อยไปหาไรกินด้วยนะครับ เจ้าชายน้อย จุ๊บพันครั้ง ^()^”
มือเรียวที่กดสไลด์หน้าจอสั่นเล็กน้อยก่อนที่กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว ก่อนที่หันหลังเดินออกจากไปส่วนของโรงอาหารกลาง เพราะตอนนี้น้ำตามันรื้นขึ้นมาเต็มสองตาของนิชคุณแล้ว
“อ้าวคุณ เฮ้ยรอฉันด้วย” อีจุนโฮที่เพิ่งเดินตามมาถึงโรงอาหารร้องเรียกตามหลังเพื่อนสนิทด้วยงวยงง
“...”
“อ้าว...เฮ้ย
...” แล้วก็ต้องเงียบเมื่อจู่ ๆ เพื่อนสนิทที่เดินนำลิ่ว ๆ
หยุดกะทันหันก่อนจะหันมากอดเอวเขาไว้พร้อมกับซบใบหน้าใสลงที่หน้าอกที่ตอน
นี้เสื้อนักศึกษาสีขาวเริ่มชื้นด้วยน้ำตาของ “เจ้าชายน้อย”
หลัง
จากหายตกใจจุนโฮก็ลากข้อมือของเพื่อนสนิทให้มานั่งยังม้านั่งหินอ่อนหลังคณะ
เพื่อหลบสายตาของนักศึกษาคนอื่น ๆ
ที่มองมาอย่างใคร่รู้เมื่อเห็นคนดังของมหาวิทยาลัย
“เกิดอะไรขึ้นกับนาย” จุนโฮเอ่ยถามด้วยเสียงหวาด ๆ เมื่อเห็นสีหน้านิชคุณที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
ไม่เหลือแล้วความเศร้า
เพราะชายหนุ่มร่างโปร่งบางที่อยู่ตรงหน้าอีจุนโฮกลายเป็นใครอีกคนที่ไม่ได้เห็นมานานแล้ว…นานจนเกือบลืม
“ก็แค่แมวไม่รักดี ที่ริจะหันไปกินปลาย่างตัวใหม่ก็เท่านั้น”
เมื่อรักมากก็เจ็บมาก
เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังปันใจไปให้กับผู้หญิงอีกคน
“อาจเข้าใจผิดก็ได้ ยังไงก็ถามแทคมันก่อนพวกนายครบมาเจ็ดปีแล้วนะ..ใจเย็น ๆ ก่อนนะนิชคุณ”
นิชคุณตวัดสายตาคมมองเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ก้มหน้าหลบสายตาทันที
“เพราะว่าคบมานานไง ฉันถึงได้รู้ทุกอย่างที่แทคยอนกำลังซ่อนไว้”
อีจุนโฮสะดุ้งโหยงกับน้ำเสียงเรียบ ๆ ที่ภายใต้ความราบเรียบเหมือนปกติมันซ่อนลาวาที่พร้อมจะประทุขึ้นได้ทุกเมื่อ
“ฉันเหนื่อยจังเลย”
“ค่อย ๆ คิดนะ ยังไงฉันก็อยู่ข้างนายเสมอนะ” ตอนนี้จุนโฮเลยได้แต่โน้มตัวเพื่อนสนิทให้มาซบบ่าเพื่อถ่ายเทความเจ็บปวด แม้จะไม่เคยมีความรักแบบชู้สาวกับใครแต่ก็รับรู้ความเจ็บปวดของเพื่อนได้ดี
“ขอฉันอ่อนแอเป็นวันสุดท้ายนะ”
แล้วน้ำตาของนิชคุณยิ่งไหลมากขึ้นเมื่อได้รับคลิปล่าสุดจากโรงอาหารของคณะสถาปัตย์
“นูนา ลองทานนี่ดูนะครับ ร้านนี้ทำไม่เผ็ดมากต้องชอบแน่” น้ำเสียงทุ้มและกิริยาที่เอาอกเอาใจที่เคยมีให้กันแต่ตอนนี้แทคยอนกำลังใช้กับผู้หญิงคน
ตอนนี้หัวใจมันเจ็บจนชา
เพราะ ‘นูนา’ คนนั้นคือ ชเวจีน่า“เจ้าหญิงของคณะสถาปัตย์” ดาวคณะสี่ปีซ้อน
กลายเป็นจุนโฮที่ทนไม่ไหวแย่งไอโฟนในมือของนิชคุณเอามากดปิดคลิปแทน และหลังจากปิดไม่นานก่อนเป็นรูปถ่ายในช่วงเวลาต่าง ๆ ของช่วงเช้าวันนี้ ที่ส่งมาโดยเบอร์มือถือของฮวังซานซอง เฟรชชี่ปีหนึ่งที่เป็นเจ้าของเพจในเฟซบุคไอเลิฟคุณ
8.30 น. ทั้งคู่ไปกินนมปั่น
9.45 น. แทคยอนเดินไปส่งนูนาที่ห้องบรรยาของภาคภูมิทัศน์
11.40 น. ทั้งคู่นั่งรถออกไปกินข้าวที่ร้านพาราไซด์
“เฮ้ย คุณอย่าอย่าเสียน้ำตาให้กับผู้ชายที่ไม่รักดีเลยว่ะ” จุนโฮเอ่ยบอกด้วยเสียงสั่น ๆ เพราะตอนนี้สงสารนิชคุณจนแทบจะร้องไห้ตามอยู่แล้ว
“...”
“อ้าว ไอ้เด็กเวรนี้ยังไม่เลิกส่งรูปมาอีก เดี๋ยวฉันจะโทรไปบอกให้เลิกส่งมา”
“ไม่ต้องจุนโฮ ปล่อยไว้ยังนั้นล่ะ รู้เค้ารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง”
ตอนนี้เขาอยากจะแย้งเพื่อนสนิทใจจะขาด ยิ่งรู้ยิ่งเจ็บปวดซะมากกว่าละมั้ง -_-;;
“ไป กลับกันเถอะวันนี้ คืนนี้ฉันมีเรื่องต้องทำอีกเยอะ” ก่อนจะหยิบกระเป๋าและข้าวของเดินนำไปยังลานจอดรถ
“อ้าว....แล้วบ่ายนี้ไม่เรียนเหรอคุณ....” จุนโฮถอนหายใจเพราะคงห้ามอะไรคงไม่ทันแล้วนอกจากรีบเดินไปให้ทันกับนิชคุณ
“หลับฝันดีครับนูนา” แทคยอนบอกหญิงสาวที่กำลังจะเปิดประตูรถลงไป
“ขอบคุณนะแทคยอนสำหรับหนังวันนี้และมื้อคำแสนวิเศษ” จีน่าบอกด้วยเสียงหวานก่อนจะโน้มคอของหลานรหัสลงมาจุมพิตเบา ๆ ที่ริมฝีปากหยัก แล้วส่งยิ้มหวานให้ก่อนจะลงจากรถเดินเข้าบ้านที่ตอนนี้มีคนรับใช้ยืนเปิดประตูรออยู่
แทคยอนยังคงนั่งรออยู่ในรถยนต์คันหรูของตัวเองจนกระทั่งไฟในห้องนอนของหญิงสาวเปิดจึงได้สตาร์ทเครื่องยนต์ขับออกไป ก่อนจะเหยียบเบรกกะทันหันแล้วถอยรถกลับมายังร้านขายเค้ก...ร้านเจ้าประจำของนิชคุณคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนอย่างเป็นทางการของเขา
“รับอะไรดีค่ะคุณ อ้าวคุณนั่นเอง วันนี้มาคนเดียวเหรอคะ”
เขายิ้มน้อยๆ ให้พนักงานที่จำหน้าได้แล้วเพราะเมื่อก่อนต้องมานั่งทานเค้กร้านนี้ก่อนทางกลับบ้านของนิชคุณแทบจะวันเว้นวัน
“เอาสตอร์เบอร์รี่ชีสเค้กกับช็อกโกแกตอัลมอนด์อย่างละชิ้นครับ”
แทคยอนยืนอยู่หน้าห้องของนิชคุณด้วยอาการลังเล ก่อนจะตัดสินใจกดออดหน้าห้องเบา ๆ ไม่ถึงสองนาทีก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนข้างในประตู
“แทค” เสียงใสเอ่ยด้วยความดีใจ
“แวะมาส่งเค้กแสนอร่อยให้กับคนน่ารักครับ” นิชคุณยิ้มรับกับกล่องเค้กที่มีโลโก้คุ้นตา
“น่ารักแล้วรักไหมเล่า เจ้าแมวยักษ์”
“รักสิครับ ไม่รักนิชคุณแล้วอ๊คแทคยอนคนนี้จะไปรับใครที่ไหน” บอกพร้อมกับดึงร่างโปร่งบางเข้ามากอด ๆ
ตอนนี้น้ำตาของนิชคุณได้แต่ไหลอยู่ในอกเพราะน้ำหอมของผู้หญิงที่มันฉุนติดเสื้อของแทคยอนมา
คำว่า “รัก” ที่บอกให้กันฟังทุกวันนี้คงเป็นเพียงหน้าที่..ที่บอกเท่านั่นเอง
“ไม่กวนแล้วนะครับ เจ้าชายน้อยไปอ่านหนังสือเตรียมสอบมิดเทอมต่อเถอะ”
“จะกลับแล้วเหรอ คืนนี้ไม่ค้างด้วยกันเหรอ” เอ่ยปากชวนด้วยใจเต้นระส่ำ
“ไม่ละครับ มีงานโมเดลบ้านที่ต้องรีบเผาไฟส่งพรุ่งนี้ แล้วเจอไว้เจอกันครับ” เอ่ยตัดบทพร้อมส่งยิ้มให้ร่างโปร่งบางก่อนจะหมุนตัวกลับ
นิชคุณมองตามหลังร่างสูงที่หายลับเข้าไปในลิฟต์ก่อนจะก้มลงมองกล่องเค้กในมือ อย่างน้อยแทคยอนยังจำได้ว่าตัวเขาชอบทานอะไร
ตอนนี้เขาไม่ปฏิเสธเสน่ห์อันล้นหลามของจีน่า ที่ไม่ว่าผู้ชายคนไหนได้ใกล้ชิดก็คงอดหวั่นไหวไม่ได้ ไหนจะความสดใสแบบนักกิจกรรมตัวยงของมหาวิทยาลัยแล้วยังพ่วงด้วยงานอดิเรกนางแบบให้แก่ห้องเสื้อต่าง ๆ อีก
แต่ไม่ว่ายังไง...อ๊คแทคยอนก็ไม่มีวันที่จะทิ้งนิชคุณ และไม่วันที่คนอย่างผู้หญิงคนนั้นจะแย่งไปได้
มือบางกดสายหาเพื่อนสนิททันทีหลังจากเก็บเค้กเข้าตู้เย็นแล้ว
“มารับฉันภายในยี่สิบนาที เรา
จะร้านฟ็อกกี้กัน”
ก่อนจะกดตัดสายและเดินเข้าห้องนอนไปเปลี่ยนจากชุดนอนเป็นเสื้อกล้ามเข้ารูป
สีขาวพร้อมกับสกินนี่สีดำที่ขาดเป็นริ้วโชว์ขาเรียวขาว มือบางหยิบแป้งพับมาทาเพียงบางเบาจากนั้นหยิบดินสอเขียนขอบตามาเขียนเน้นหางตากลมให้ดูเฉี่ยวขึ้น พร้อมกับหยิบลิปกลอสสีแดงสดทาริมฝีปากด้านในก่อนจะใช้มันวาวทาทับลงไปอีกรอบ
ใบ
หน้าใส ๆ ที่ตอนนี้ดูเปรี้ยงเฉี่ยวมากกว่าเดิมมองนิ่ง ๆ
ไปยังกระจกก่อนจะใช้มือที่ขย้ำเจลใส่ผมไว้เล็กน้อยเอาขึ้นมาเสยผมสีน้ำตาล
อ่อนที่ตอนนี้เริ่มยาวให้เข้าที่ และสุดท้ายหยิบสร้อยคอห้อยจี้รูปดาวสีทองมาสวมเป็นจังหวะเดียวกับที่ออดหน้าห้องของร่างโปร่งบางดังพอดี
“คุณ.....” จุนโฮที่อยู่ในชุดเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงยีนส์พอดีตัวตกตะลึงกับการแต่งตัวของเพื่อนสนิท
“ไปกันเถอะ คืนนี้ยังอีกยาวไกล”
“ถามจริง ๆ เถอะ นาย
นัดใครกันแน่ นี่ปาเข้าไปเที่ยงคืนกว่าแล้วนะ”
บ่นงุบงิบแต่ก็จำใจเป็นสารถีขับมาส่งเพื่อนสนิทยังสถานบันเทิงที่คนอย่างอี
จุนโฮไม่เคยพิศสมัย
“พี่จินฮุน”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โชคดีที่ร่างโปร่งบางคาดเข็มขัดนิรภัยไว้ เมื่อจุนโฮเหยียบเบรกกะทันหัน
“นายจะบ้ารึไงคุณ ไม่เลยกลับคอนโด ฉันไม่ยอมให้นายเล่นกับไฟโดนเอาตัวเข้าแลกแบบ”
นิชคุณอดจะหัวเราะเสียไม่ได้ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิกแก้มเพื่อนสนิทเบา ๆ
“มันไม่ใช่แบบที่นายคิดหรอกน้า ฉันไม่ได้จะคบกับใครเพื่อประชดแทคยอนหรอกนะ แค่อยากได้ใครสักคนที่น่าดึงดูดใจพอๆ กับอ๊คแทคยอน ถ้าในมหา’ลัยเรา ก็คงมีแค่พี่จินฮุน อัจฉริยะประจำคณะวิศวะเท่านั้นจะช่วยกันได้ แค่คุยไม่มีไรมากหรอก นายแค่ดูอยู่ห่าง ๆ ไม่เกินสิบนาทีฉันก็กลับออกมาแล้ว”
จุน
โฮถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
แล้วไปนั่งที่เคาน์บาร์ตรงที่มองเห็นโซนวีไอพีที่เพื่อนสนิทเดินนวยนาดมาด
นางพญาเข้าไปเสือผู้หญิงที่ฟันผู้หญิงและผู้ชายไม่เลือกหน้าอย่าง ‘จองจินฮุน’ ด้วยความเป็นห่วง
ลองนิชคุณลงทุนทำอะไรมากมายขนาดนี้ไม่รู้ว่าชเวจีน่ากับอ๊คแทคยอนจะเจออะไรบ้าง ถึงว่าคนหลังจะเป็นคนที่ร่างโปร่งบางรักมากก็เถอะ
“พี่ครับ ขอมะนาวโซดาครับ”
ร่างสูงของแทคยอนที่ก้าวเท้าออกจากห้องน้ำพร้อมกับใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมที่เพิ่งสระเสร็จหมาด ๆ
ก่อนจะกดรับสายเพื่อนร่วมเมเจอร์
ก่อนจะกดรับสายเพื่อนร่วมเมเจอร์
[ทำไมรับช้าจังวะมึง อยู่กับคุณรึไง เห็นนะเว้ยที่เดินถือถุงเค้กไปให้เค้า] คิมจุนซูยังเอ่ยแซวผ่านสายตา
“เพิ่งอาบน้ำเสร็จวะ แล้ว
นี่ก็ก็อยู่บ้านกูด้วย”
แม้ปากจะคุยกับเพื่อนแต่ในใจของชายหนุ่มกลับคิดถึงใบหน้าหวาน ๆ
ของหญิงสาวที่เป็นย่ารหัสที่เพิ่งมีโอกาสได้ใกล้ชิดในเวลาไม่นาน
แม้ว่าความรู้สึกผิดกับนิชคุณ เพราะการที่รู้สึกดีกับใครอีกคน...ตอนนี้แทคยอนไม่สามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าไม่ได้นอกใจแฟนของตัวเอง
“ว่าแต่มึงโทรมาดึก ๆ แบบนี้ไรวะ พรุ่งนี้กูต้องโมเดลแต่เช้าไม่ออกไปดริ้งค์กะหลีสาวด้วยนะ” บอกอย่างรู้ทันนิสัยเพื่อนเพราะต่างรู้นิสัยกันดีอยู่
[แค่จะโทรบอกมึงว่า คืนนี้กูเจอคนหน้าตาคล้ายคุณแต่คนนี้เปรี้ยวกว่าเฉี่ยวกว่าที่ฟ็อกกี้]
“ถ้าเมาก็กลับบ้านนอนไปมึงจุนซู คุณนะเข้านอนเป็นเวลาตั้งแต่ห้าทุ่มครึ่งแล้วโว้ย ตารางชีวิตเค้ากูจำได้”
[เหอ ทำมาเป็นจำได้ นานแค่ไหนแล้วเถอะที่กูเห้นมึงตัวติดกับย่ารหัส]
แทคยอนจนด้วยคำพูด
“...”
[มึงทำตัวให้ชัดเจนได้แล้วนะเว้ยจะเลือกใคร กูไม่อยากให้คนดี ๆ แบบเจ้าชายน้อยมาเจ็บเพราะมึง]
“อ้าว แล้วนูนาละ”
[ฮา ๆ สำหรับคนที่กล้าเอาตัวมาเป็นมือที่สามทั้งที่รู้ว่าผู้ชายเค้ามีแฟนเป็นตัวเป็นตน กูไม่สงสารวะ เตือนด้วยความหวังดีนะเว้ย ว่าความโลเลหรือความหวั่นไหวชั่วครั้งชั่วคราวจะทำให้มึงเสียเพชรในมือไปได้ง่าย] พูดจบจุนซูก็วางสายไปทันทีแบบไม่รอให้เขาได้ตอบกลับ
ผ่านมาเกือบเดือนที่สถานการณ์ระหว่างนิชคุณกับแทคยอนยังคงสงบราบเรียบ มุมมองของคนภายนอกทั้งคู่ยังเป็นคู่รักที่เหมาะสมกันทุกด้าน รวมถึงตำนานความรักที่คบกันมาตั้งแต่มอปลายจนถึงมหาวิทยาลัยด้วยแล้วยิ่งทำให้ได้รับเสียงชื่นชมอย่างมาก
“ฮัลโหล ครับ..ได้ครับไม่เกินสิบนาทีครับ” ใบหน้าใสเงยหน้าขึ้นมาจากกองงานวิจัยของเศรษฐศาสตร์จุลภาค
“แทคไปก่อนนะครับคุณ พอดีมีธุระด่วนไว้วันหลังจะไปส่งนะครับ”
มือบางกำปากกาจนขึ้นข้อขาวโดนมองตามหลังร่างสูงที่เดินจากไปอย่างอารมณ์หลังรับสายใครบางคน
“พี่จินฮุนเหรอครับ รบกวนด้วยนะครับ”
มันหมดเวลามีความสุขของนายแล้วแทคยอน
มันสมควรได้รับบทเรียนอย่างสาสมแล้ว
ร่างสูงที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งมายังลานจอดรถเพื่อจะขับรถไปรับหญิงสาวที่โทรมาเมื่อสิบนาที
ที่ผ่านมาต้องหยุดนิ่ง เมื่อเห็นหญิงกำลังคืนอยู่ข้างเฟอร์รารี่สีแดงเพลิงที่มีเพียงคนเดียวที่ใช้ในมหาวิทยาลัยนี่คือ จองจินฮุน
ที่ผ่านมาต้องหยุดนิ่ง เมื่อเห็นหญิงกำลังคืนอยู่ข้างเฟอร์รารี่สีแดงเพลิงที่มีเพียงคนเดียวที่ใช้ในมหาวิทยาลัยนี่คือ จองจินฮุน
ไวเท่าความคิดมือแกร่งต่อกดสายโทรออกทันที
หญิงสาวที่กำลังยิ้มและคุยอย่างสนุกสนานกับจินฮุนถึงกับชะงัก ก่อนจะกดสายทิ้งไม่ยอมรับสาย
“รับสายเถอะครับจีน่า เผื่อมีธุระด่วน” บอกด้วยน้ำเสียงนุ่มชวนฝันขณะเปิดประตูให้หญิงสาว ก่อนจะเดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับและเปิดประตูเข้าไปนั่งพร้อมสตาร์ทเครื่องยนต์ราวกับเป็นสัญญาณเร่งในตัว
จีน่ามองโทรศัพท์มือถือในมือก่อนจะหันไปสบตาของจินฮุนที่ส่งยิ้มกระชากให้ เพราะระยะเดือนกว่าที่ชายหนุ่มร่างสูงพาตัวเองเข้ามาแนะนำตัวและแสดงอย่างตัวเปิดเผยในการอยากคบเธอในฐานะคนรัก แต่อีกคนแม้จะรู้สึกหวั่นไหวในความใกล้ชิดแต่ยังมีห่วงผูกคอเป็นแฟนตัวเป็นตนอยู่
เปลือกตาบางลืมขึ้นก่อนกดสายหาหลานรหัส
“ฮัลโหล แทคยอน นูนาจะโทรมาบอกจะกลับกับเพื่อนนะ และต่อไปก็เลิกไปรับไปส่งได้แล้วแค่นี้นะ” ก่อนวางสายทันที
“จีน่า นอกจากจะสวยแล้วยังเด็ดขาดด้วยนะครับ” จินฮุนบอกยิ้มเพราะจากหางตาเห็นแทคยอนยืนพิงกำแพงอีกด้านของลานจอดรถอยู่
“บางทีเราก็ไม่ควรให้ความหวังกับคนที่ไม่สมควรได้รับนะคะ น้องเค้ามาตื้อทั้งที่ตัวเองก็มีแฟนอยู่แล้ว น่าเบื่อมาก ๆ เลย” เพราะความรีบร้อนทำให้จีน่าไม่ได้สังเกตหน้าจอขอไอโฟนในมือที่ตัวเองกดวางสายมันวางสนิทหรือเปล่า
“งั้นแบบนี้ คนสวย ๆ แบบจีน่าจะรับไว้พิจารณาสักคนไหมครับ” จินฮุนบอกด้วยน้ำเสียงเจ้าชู้ก่อนจะชะโงกหน้าหญิงสาว
“มันอยู่ที่คุณแล้วจะ ว่าอยากจะขอคบฉันไหม”
ทุกถ้อยคำที่ได้ยินผ่านสายมันทำให้แทคยอนถึงกับขาอ่อนทรุดตัวนั่งลงพิงกำแพงแบบไม่ใส่ใจว่าเสื้อนักศึกษาของตัวเอง
แบบนี้ใช่ไหมความเจ็บปวดของการถูกหักหลัง...แม้จะยังไม่รู้แน่ชัดว่าความรู้สึกที่มีให้หญิงสาวมันเรียกว่ารักไหม? แต่ความก็ต้องยอมรับว่าในหัวใจของแทคยอนรู้สึกดี ๆ กับจีน่า
แต่ความรู้สึกที่ตีขึ้นมาตอนนี้คือความรู้สึกผิดต่อร่างโปร่งบางอีกคน
~RRrr~~RRrr~
เสียงเข้าเฉพาะที่มาพร้อมกับรูปยิ้มน่ารักของเจ้าของมันทำให้แทคยอนกดรับสายด้วยอาการมือสั่น
“แทค เจ้าแมวยักษ์จอมขี้ลืม กุญแจรถอยู่กับคุณ แล้วจะขับรถยังไง” เสียงใสยังส่งเสียงมาอย่างร่าเริง
“คุณ...” เสียงทุ้มที่เริ่มสะอื้น
“แทคเกิดอะไรขึ้น ตอน
นี้อยู่ที่ไหนบอกคุณมาเดี๋ยวนี้นะ”
น้ำเสียงร้อนรนของนิชคุณมันบีบคั้นหัวใจของแทคยอนมันสะท้อนให้เข้ากลางใจว่า
ที่ผ่านมานานแค่ไหนที่ตัวเขาละเลยใครบางคนที่รักและหวังกับเขาแค่ไหน
‘แทคไม่ต้องเครียดนะ ถ้าเอนท์เข้าสถาปัตย์มอรัฐไม่ได้ เดี๋ยวนี้มอเอกชนที่มีคุณภาพก็มีเยอะแยะนะ ๆ ถึงจะไม่ได้เรียนที่เดียวกันแต่คุณจะมาหาแทคบ่อย ๆ นะ’
‘อ่านหนังสืออย่าหักโหมนะคุณแมวยักษ์ ยังไงเกียรตินิยมอันดับหนึ่งก็ไม่หนีไปไหน น้า....น้า พาเด็กน้อยคนนี้ไปเที่ยวหน่อยเดี๋ยวให้จุ๊บ ๆ พันครั้งเลย’
‘รู้ว่า คออ่อนยังไม่กินกับจุนซูทำไมก็ไม่รู้ ปวดหัวไหมอะ ทานยาแก้ปวดหัวก่อนนะ เดี๋ยวคุณไปทำซุปแก้แฮงค์ให้กินนะ’
‘สุขสันต์วันเกิดน้า คุณไม่มีจะให้แทคเลย แต่คุณจะรักแทคให้มากขึ้นทุก ๆ วันนะ’
‘รู้ไหมของขวัญวันเกิดที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตคุณ คือวันที่แทคขอคุณเป็นแฟน นอกจากครอบครัวแล้วก็มีแทคนะที่คุณรักมากที่สุด’
‘ถึงแค่จะผ่าตัดไส้ติ่งนอนโรง’บาลสองคืนก็ออก แต่คุณอยากเฝ้าแทคนะ คุณอยากให้แน่ใจว่าแทคจะไม่เป็นไรจริง ๆ’
‘แทคไม่ว่างอีกแล้วเหรอ ไม่เป็นไรไว้คราวหน้าเราค่อยไปเที่ยวกันก็ได้’
“คุณ ขอโทษ แทคขอโทษนะ ฮือ” บอกผ่านสายกับร่างโปร่งบางด้วยความรู้ผิดที่มาจากใจจริงๆ
“บอกมานะ...ใครทำอะไรแมวยักษ์ของคุณ คุณจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เลย” เสียงใสที่มาพร้อมกับอ้อมกอดที่พยายามดึงร่างสูงใหญ่ให้เข้ามาในกอดของตัวเองพร้อมกับลูบหลังเบา ๆ
นานแค่ไหนแล้วที่ ‘เรา’ สองคนไม่ได้กอดกันแบบนี้
นานแค่ไหนแล้วที่ ‘เรา’ สองคนไม่ได้ใกล้ขนาดนี้
นานแค่ไหนแล้วที่ ‘เขา’ ผู้ชายโง่ ๆ คนนี้ละเลยต่อคนที่เคยสัญญาว่าจะรักและดูแลอย่างดี
นานแค่ไหนแล้วที่ ‘เขา’ ผู้ชายโง่ ๆ คนนี้ที่ละเลยต่อความห่วงใยที่ร่างโปร่งบางมีให้
แม้แต่ตอนนี้ ‘คำว่าขอโทษ’ พันครั้งยังไม่เพียงพอ
“โอ๋ ๆ หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะ ตอนนี้คุณจะร้องไห้ตามแทคแล้วนะ” บอกพร้อมเสียงสูดน้ำมูกและแรงสะอื้นที่เริ่มมี
“...” แทคยอนไม่ตอบอะไรนอกจากเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของอ้อมกอดที่นั่งลงบนลานปูนแบบไม่กลัวเปื้อนเพื่อกอดปลอบเขา
“บอกได้รึยัง เกิดอะไรขึ้น” มือบางที่กำลังตั้งอกตั้งใจใช้ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองเช็ดน้ำตาให้แทคยอน
“แทคแค่เสียใจ ที่ชิ้นงานที่ตั้งใจโดนอาจารย์ขว้างทิ้งถังขยะ” บอกอย่างตะกุกตะกัก...ขอแค่ครั้งนี้ที่ขอโกหกเพื่อรักษาร่างโปร่งบางให้อยู่เคียงข้าง
“ฮา ๆ จุ๊บพันครั้งเลย เรื่องแค่นี้เอง ชิ้นงานไม่ผ่านก็ทำใหม่ก็สิ้นเรื่อง” นิชคุณบอกพร้อมทั้งยิ้มให้อย่างสดใสก่อนจะจูบเบา ๆ ที่ริมฝีปากหยักของแทคยอน
“ขอโทษนะ ที่ผ่านมาแทคละเลยคุณไปมาก แทคขอโทษจริง ๆ”
“นี่ คุณจะโกรธแล้วก็จะทิ้งแทคจริง ๆ แล้วนะถ้ายังจะขอโทษอีก บอกกี่ครั้งแล้วว่าเข้าใจว่าช่วงนี้เรียนหนักกันทั้งนั้น”
แค่คำว่า ‘ทิ้ง’ กลับทำให้แทคยอนแทบผวา
“แทคขอ....โอ้ย ไม่พูดแล้วแต่คุณอย่าทิ้งแทคนะ แทคอยู่ไม่ได้นะถ้าขาดคุณ”
“คุณนะรักผู้ชายที่ชื่ออ๊คแทคยอนมาตลอดและจะรักตลอด”
นิชคุณบอกพร้อมกับรอยยิ้มที่เกิดขึ้นทั้งปากและดวงตาเมื่อรับรู้ว่าแรงกอดของร่างสูงรัดเขาแน่นขึ้น
“ขอบคุณนะคุณ ที่รักกัน”
เพราะรักนายไง อ๊คแทคยอน...ฉันถึงทำทุกอย่าง วางแผนทุกอย่างเพื่อให้นายกลับมาสู่อ้อมกอดของฉันและไม่มีทางไหนที่นายจะทิ้งฉัน..นิชคุณคนนี้ไปได้
ร่างโปร่งบางของนิชคุณที่ตอนนี้มีผ้าปิดตาไว้กำลังก้าวขาเดินตามแทคยอนไปด้วยความตื่นเต้น
“แทค เปิดตาได้รึยัง” เสียงใสเอ่ยถามเมื่อก้าวเข้ามาอยู่ในห้องที่อบอวลไปด้วยกลิ่นของดอกกุหลาบ
“แกะผ้าออกได้แล้วครับคุณ”
“ฮะ..ฮึ่ก...ฮะ...ฮึ่ก แทค”
มือบางยกขึ้นปิดปากไว้พลางกันสะอื้นเมื่อเห็นร่างสูงถือเค้กวันเกิดที่ตบ
แต่งด้วยครีมสีขาวและสตอร์เบอร์รี่ลูกโตที่ดูแล้วก็เบี้ยวหน้าเบี้ยวหลัง บ่งบอกว่าคนแต่งหน้าเค้กยังไม่มีความชำนาญมากพอ
“สุขสันต์วันเกิดครับคุณ และสุขสันต์วันครบรอบ8ปีของเราสองคน อธิฐานและเป่าเทียนเลยคนเก่ง”
นิชคุณหลับตาชั่วครู่ก่อนจะก้มลงเป่าเทียนจนดับหมดทุกเล่ม ก่อนจะอมยิ้มทันทีที่เปิดไฟในคอนโดของตัวสว่างเพราะตอนนี้ภายในห้องรับแขกต่างตบแต่งด้วยกุหลาบขาวจำนวนมากมากที่ไร้หนาม บ่งบอกว่าคนจัดใส่ใจขนาดไหน ทั้งที่ตอนแรกแอบงอนกึ่งน้อยใจที่ร่างสูงทำเฉยจนนึกว่าลืมวันสำคัญไปซะแล้ว
“ขอบคุณนะแทค คุณรักแทคนะ รักมากอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน”
“แทคก็รักคุณนะครับ และไม่ว่าตอนไหนก็ไม่มีใครรักและหวังดีกับแทคเท่ากับคุณอีกแล้ว” ร่างสูงบอกก่อนจะดึงเอาร่างบางเข้ามากอดไว้ ปลายจมูกของทั้งคู่ชนกัน
“สัญญานะ จะรักแค่คุณคนเดียว...”นิชคุณกระซิบเสียงพร่าก่อนจะเป็นฝ่ายจูบแทคยอนเบา ๆ ซึ่งตอนนี้ทั้งคู่ต่างลืมเค้กก้อนสีขาวที่ตั้งทิ้งไว้ยังโต๊ะกลางห้องรับแขกแล้ว
ริมฝีปากที่บดเบียดกันอย่างเชื่องช้า หากทว่าเร่าร้อนเมื่ออีกมือของแทคยอนเลื่อนไปสัมผัสส่วนนั้นของนิชคุณผ่านเนื้อผ้า
“ทำไมใจร้อนจัง” เสียงใสกระซิบทั้งที่ริมฝีปากยังคลอเคลียนัวเนียกันอยู่ แต่แทคยอนไม่ได้สนใจ เขาปลดซิปกางเกงขาสั้นสีขาวของนิชคุณรูดลงแล้ว แล้วถอยหลังเดินเข้าห้องนอนก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่เตียงและฉุดร่างบางนั่งลงบนตักแกร่ง
แทคยอนสอดมือหนาผ่านชายเสื้อเชิร์ตสีขาวไปสะกิดติ่งไตหวานของแผ่นอก ในขณะที่นิชคุณก็สอดมือเข้าไปในกางเกงของแทคยอนแล้วลูบไล้ปลุกอารมณ์ของอีกฝ่ายแบบไม่ยอมแพ้ ก่อนที่นิชคุณจะเป็นฝ่ายละใบหน้าออกจากจูบร้อนแรงที่ยาวนาน แต่ว่ามือบางยังกระทำที่ส่วนนั้นของแทคยอนที่มันเริ่มแข็งตัวและขยายเข้ากับมือเขา
“ทะ..แทค เอามือออกก่อน ฉันอยากทำให้นายนะ” นิชคุณบอกด้วยน้ำเสียงออดอ้อน แต่แทคยอนกลับคว้าเอวบางให้มานั่งคร่อมบนหน้าท้องของเขาโดยหันหน้าไปทางปลายเท้า ก่อนเขาจะเอามือไปจับสะโพกขาวยกขึ้นมันทำให้นิชคุณล้มลงจนต้องใช้ศอกยันที่นอนหนานุ่มไว้ ซึ่งร่างโปร่งบางรู้แล้วว่าร่างสูงต้องการจะทำอะไรเพราะตอนนี้พวกเขาอยู่ในท่าหกเก้า
ร่างโปร่งบางมองไปยังเป้ากางเกงของแทคยอนที่ปูดโปนแสดงความต้องการออกมาอย่างชัดเจน มือบางเลื่อนไปแกะซิป ก่อนจะแทบผละงะเมื่อส่วนนั้นของร่างสูงเด้งออกมาแทบจะชนแก้มขาว จากนั้นก้มลงไล้เลียตั้งแต่ส่วนโคนจรดปลาย แล้วริมฝีปากบางก็จูบลงไปที่รูที่ขังแน่นไปด้วยน้ำใสที่ปริ่มออกมาจากส่วนปลายพร้อมกับใช้ลิ้นเรียวเล็กดุนดันอย่างยั่วเย้าแทคยอน
“อา...คุณณณ” ร่างสูงครางออกมาก่อนจะจัดการให้ร่างโปร่งบางเช่นกัน มือ
แกร่งจับเนื้อแน่นที่บั้นท้ายแบะออกจากกันเผยให้เห็นช่องทางสีหวานที่ปิด
สนิทก่อนเขาจะส่งลิ้นเข้าไปตวัดเลียและสอดนิ้วเข้าไปแหวกช่องทางคับแคบให้
เปิดออก
“~~แทค~~
อึก...”
นิชคุณอดครางไม่ได้เมื่อความรู้สึกเสียวซ่านเข้าครอบครองจนสติกระเจิง
เพราะทั้งนิ้วและลิ้นที่ทั้งชักเข้าชักออกทำให้เขาเผลอใช้ฟันขูดที่ส่วนปลาย
ของแทคยอน จนร่างสูงอดส่งเสียงครางออกมาไม่แพ้กัน
“ฉะ..ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันอยากให้นายเข้ามาในตัวฉัน” ร่างโปร่งบางผละออกมาแล้วเอี้ยวตัวส่งสายตายั่วยวนกึ่งอ้อนให้ร่างสูง
แทค
ยอนไม่รอช้าจับร่างโปร่งบางพลิกตัวกลับมาอยู่ด้านล่างพร้อมยกขาเรียวพาดบ่า
แล้วจ่อแกนกายของตนเข้ากับส่วนที่คับแคบ จากนั้นค่อย ๆ
แทรกแกนกายเข้าไปอย่างช้า ๆ ผ่านความคับแน่นและความอุ่นที่ตอดรัด ในขณะที่นิชคุณปรือตาเมื่อมองเห้นความใหญ่โตของแทคยอนที่แหวกเข้ามาจนมิด
“ฉันรักนายแทคยอน” บอกพร้อมกับเอื้อมแขนไปกอดคอของร่างสูงเอาไว้
“ฉันก็รักนาย เจ้า
ชายน้อยของฉัน” แทคยอนประทับจูบอย่างอ่อนโยนแล้วเริ่มขยับตัวอย่างช้า ๆ
แล้วค่อยเร็วขึ้นเรื่อย ๆ
ส่วนปลายของแทคยอนก็กระแทกเน้นย้ำในจุดรัญจวนครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างโปร่งบางกัดหัวไหล่ของแทคยอนเพื่อระบายความเสียวซ่านจนแทบจะระเบิด เสียงเตียงเอียดอาดและเสียงครางกระเส่าด้วยความสุขสมของทั้งคู่ดังขึ้นไม่แพ้เสียงเนื้อกระทบเนื้อ
แล้วแทคยอนก็ค่อย ๆ จับร่างโปร่งบางพลิกคว่ำหน้าลงโดยไม่ถอนแกนกายจากนั้นยิ่งเพิ่มความเสียวซ่านมากขึ้น บั้นท้ายอิ่มถูกแทรกเข้าออกไม่ได้หยุด นิชคุณยิ่งส่งเสียงครางมากขึ้น เขาพยายามแยกขาออกเพื่อให้แทคยอนได้เข้ามาอย่างสะดวก
“มะ..ไม่ไหวแล้วแทค~~ยอน” นิชคุณบอกเสียงสั่น นั่นยิ่งทำให้แทคยอนกระแทกกระทั้นด้วยจังหวะที่ถี่กระชั้นขึ้น เนื้อนุ่มตอดรัดอย่างรุนแรงขณะที่แทรกกายเข้ามาลึกสุด
“อะ... ~~อ้า” เสียงครางของทั้งคู่ดังขึ้นพร้อมกับความรู้สึกสูงสุดที่ถูกกระชากลงมาอย่างรวดเร็ว ของเหลวอุ่นขุ่นข้นฉีดพุ่งเข้าสู่ช่องทางที่ตอดรัด พร้อม ๆ กับที่นิชคุณปลดปล่อยออกมาเช่นกัน
แทคยอนถอนแกนกายออกมาแล้วกอดนิชคุณไว้
“เหนื่อยไหม?” เสียงใสของคนในอ้อมกอดเอ่ยขึ้นมาก่อน
“ไม่นะ อีกสองรอบยังไหว” เอ่ยเย้าจนที่ช้อนตาขึ้นมามอง จนอดใจไม่ไหวต้องกดจูบลงริมฝีปากบางลงไปหนัก ๆ
“งั้นขอลอง ออนท็อปดูบ้างได้ไหม” เสียงใสที่ตอนนี้แทบจะกระซิบบอกอยู่แล้วเอ่ยบอกด้วยเสียงสั่น ๆ พร้อมกับใบหน้าหวานที่ขึ้นสีจัดมากกว่าเดิม
“รับบัญชาครับผม เจ้าชายน้อย” รับคำพร้อมกับพลิกตัวให้ร่างโปร่งบางขึ้นมาอยู่บนตัวของตัวเอง
ดะ.....เดี๋ยวก่อนคิดว่าแค่นี้จะจบเหรอ?
สำหรับคนที่กล้าแย่ง “ของรัก” ของนิชคุณ
มันต้องเจ็บกว่าร้อยเท่าพันเท่า และน้ำตาจะต้องเสียมากกว่าที่เขาเคยเสียไป
ร่างโปร่งบางลืมตาขึ้นทันที เมื่อเห็นแทคยอนลุกจากเตียงและเดินออกไปจากห้องนอนก่อนที่จะได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากห้องครัว
มือเรียวบางคว้ามือถือของตัวเองขึ้นมาก่อนจะกดหมายเลขโทรหาเพื่อนสนิท
[ฮัลโหล...นี่คือบริการฝากข้อความของอีจุนโฮหลังได้ยินเสียงสัญญาณกรุณาฝากข้อความไว้ สติมาแล้วจะโทรกลับ ตู๊ดดดดดด]
“ตื่นได้แล้วน้า ถ้านายไม่อยากพลาดตอนจบของละครเรื่องนี้ก็รีบไปที่โรงอาหารกลางให้ทันช่วงเที่ยงนะ” เสียงใสบอกเพื่อนอย่างอารมณ์ดีก่อนจะกดวางสาย และ
นอนกลิ้งไปมาบนเตียงของแทคยอนอย่างมีความสุขโดยไม่สนใจจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ
แต่งตัวเตรียมไปเรียนภาคบ่ายที่จะเริ่มในหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า เพราะมั่นใจไม่เกินสิบนาทีข้างหน้าคนที่ลุกออกไปก่อนจะมาปลุกและช่วยอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนแน่ ๆ
12.30 น.
จุนโฮสอดส่ายสายตามองหาเพื่อนสนิทที่เพิ่งส่งข้อความมาบอกว่ามาถึงโรงอาหารกลางแล้ว ก่อนจะเห็นมือขาว ๆ ที่โบกเรียกอยู่อีกฝากฝั่งของโรงอาหาร ทำให้เขาต้องเดินฝ่าฝูงคนนักศึกษานานาคณะที่คลาคล่ำเต็มโรงอาหารไปหาก่อนที่จะต้องหยุดชะงัก
“ฉัน
ไม่เข้าใจ” เสียงเครือของหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็น
“เจ้าหญิงของคณะสถาปัตย์”
เอ่ยขึ้นพร้อมกับที่แขนบางยื้อแขนแกร่งของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เอาไว้
จองจินฮุน เงยหน้าขึ้นมองเพดานพร้อมกับถอนหายใจด้วยอาการเบื่อหน่าย ก่อนจะพูดอย่างไม่ได้ใส่ใจ
“ง่าย ๆ ฉันขอเลิกกับเธอจีน่า ระหว่างเราให้จบแค่นี้” บอกแบบไร้เยื่อใยและสะบัดแขนออกจากหญิงสาวที่ตอนนี้น้ำตาไหลเต็มสองข้างแก้ม
“ทะ..ทำไม”
จีน่าเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัยทั้งที่ผ่านมาเกือบสามเดือนความสัมพันธ์ของ
ทั้งคู่ก็ดำเนินไปด้วยดีไม่มีวี่แววของการเลิกราเลยสักนิด
“ฉันเบื่อ อย่างที่เคยบอกไว้ ถ้า
คบกับฉันต้องเผื่อใจไว้บ้างเพราะฉันไม่เคยจริงจังกับใคร”
จินฮุนยกมือขึ้นกอดอกก่อนจะก้มลงมองหญิงสาวที่ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นโรง
อาหารกลางแบบไม่สนใจต่อคนรอบข้าง หันหลังเดินออกมาจนมาเห็นจุนโฮที่ยืนทำสีหน้าอีหลักอีเหลื่ออยู่จนอดหยอกเสียไม่ได้
“ขอโทษนะครับน้องโฮ ที่พี่ชายมาช้า” ชายหนุ่มทอดเสียงนุ่มพร้อมกับเข้าไปกอดไหล่คนร่างโปร่งบางอย่างฉวยโอกาส
ในขณะที่จุนโฮเห็นสายตาของนิชคุณที่ส่งความนัยมาให้รับมุข
“สายบ้างนิดหน่อยไม่เป็นไรครับ” บอกพร้อมกับพยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอดที่ชักเหนียวเป็นมือตุ๊กแก ซึ่งตอนนี้อีจุนโฮรู้แล้วว่าเพื่อนสนิทต้องการปิดฉากละครที่ลงมือกำกับเองมาตั้งแต่ต้นด้วยวิธีไหน
อะไรมันจะเจ็บปวดไปกว่าการโดนคนที่เรารักบอกเลิกกลางที่สาธารณะและท่ามกลางผู้คนเป็นฝูงแบบนี้
จีน่าที่ได้แต่มองร่างสูงโอบไหล่ของชายหนุ่มอีกคนออกไปจากโรงอาหารด้วยสายตาเจ็บปวด เจ็บมากจนแม้แต่ไม่มีแรงที่ยืนขึ้น
“อย่าร้องไห้เลยนะครับนูนา” เสียงใสที่ดังขึ้นเบื้องหน้าพร้อมกับมือขาว ๆ ที่ส่งผ้าเช็ดหน้าสีเขียวอ่อนให้
“...”
“น้ำตา ต่อ
ให้คนอย่างเธอร้องจนเป็นสายเลือดก็ไม่ทางได้เค้าคืนกลับมาหรอกนะ”
ร่างโปร่งบางกระซิบบอกเบา ๆ อย่างเจตนาที่ให้คู่กรณีได้ยินเพียงคนเดียว
“นะ..นาย” จีน่าเอ่ยเสียงสั่นเมื่อเห็นแววตากร้าวของนิชคุณ
“เจ็บไหมกับการที่เป็นคนโดนทิ้ง นี่ฉันยังเมตตาเธอนะ...เห็นชอบชวนแฟนชาวบ้านมาตบมือกัน แต่อย่างว่าของพรรณนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดัง”
“แก...” หญิงสาวตัวสั่นเมื่อเริ่มเข้าใจในสิ่งที่ร่างโปร่งบางพูด
“จำไว้ อย่าริมายุ่งกับของ..ของฉัน” บอกด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะเปลี่ยนเสียงใสให้สมฉายา ‘เจ้าชายน้อย’
“โอ้
ย...ถ้านูนาไม่อยากให้ช่วยก็ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยนะ”
ว่าแล้วล้มลงไปยังพื้นโรงอาหารทิ้งไว้แต่หญิงสาวที่ตอนนี้กลายเป็นเป้าสายตา
มากกว่าเดิม
“เฮ้ยแก ดูสิว่ะ คนเค้าอุตส่าห์มีน้ำใจยังปัดมือทิ้ง”
“สวยซะเปล่า แต่ทำไมทำพฤติกรรมแบบนี้”
“หรือ
ว่าสวยแต่รูป แต่นิสัยจริง ๆ โคตรแย่ว่ะ พี่จินฮุนถึงบอกเลิกแบบไร้เยื่อใย
ปกติถึงพี่แกเพลย์บอยก็ไม่เคยบอกเลิกใครแบบไม่แคร์แบบนี้เลยนะ”
“........”
จีน่าน้ำตาหยดเผาะ...ก่อนจะคว้ากระเป๋าและสมุดหนังสือวิ่งออกไปจากโรงอาหารอย่างรวดเร็วเพราะไม่อาจทนสายตาของทุกคนได้ และสิ่งที่เธอต้องจำฝังใจไปอีกนานคือความเจ็บปวดที่ไปยุ่งกับของรักของ ‘เจ้าชายน้อย’
แทคยอนที่เพิ่งไปเข้าห้องน้ำมามองจีน่าที่วิ่งสวนออกไปด้วยอาการงง ๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นตกใจเมื่อเห็นนิชคุณนั่งอยู่ที่พื้นโรงอาหาร
“เกิดอะไรขึ้น” ถามขึ้นในขณะช่วยพยุงร่างโปร่งบางที่มีแผลทะลอกที่ข้อเข่าจากการล้มลงแล้วโดนมุมโต๊ะเฉี่ยวให้ขึ้นมานั่งบนเก้าอี้
“ไม่มีอะไรหรอก เราแค่ซุ่มซ่ามสะดุดล้มนะ” ว่าแล้วก็ส่งยิ้มสดใดให้ร่างสูงที่ตอนนี้นั่งคุกเข่าใช้ผ้าเช็ดสีขาวค่อย ๆ เศษดินออกจากรอบ ๆ แผล
มินจีกับเจียที่นั่งทานข้าวเที่ยงอยู่โต๊ะถัดไปได้ยินสิ่งที่ร่างโปร่งบางบอกแทคยอนก็อดไม่ได้
“ใครว่าซุ่มซ่ามละเฮีย โน้นย่ารหัสเฮีย เค้าผลักพี่คุณล้ม นี่คาตาหนูสองคนเลยนะ เค้าเสียใจที่พี่จินฮุนบอกเลิกนางก็เลยเหวี่ยงใส่ซะ...”
และถ้อยคำบอกเล่าเหตุการณ์มากมายที่คนในเหตุการณ์ต่างบอกเล่าให้
แทคยอนมองสบตากลมใสของนิชคุณตรงหน้าด้วยความเสียใจ
“ขอโทษนะ เพราะผมที่ทำให้คุณต้องเจ็บอีกแล้ว”
“อะไรกัน ไม่ใช่ความผิดของแทคสักหน่อย อย่าหงอยเป็นแมวป่วยสิ คนหล่อ..คนใจดีของคุณ ช่วยพาไปส่งห้องพยาบาลทีนะ” พูดด้วยเสียงอ้อน ๆ ก่อนจะส่งยิ้มหวานกระชากใจให้ร่างสูง
“ขี่หลังนะ”
แทคยอนพยักหน้ารับก่อนจะหันหลังให้ร่างโปร่งบางขึ้นหลังเพื่อแบกไปห้องพยาบาลบนตึก
“เดียวกระเป๋าคุณกับของนาย ฉันจะหิ้วไปให้เอง” จุนโฮรีบบอกก่อนจะอาศัยจังหวะที่จินฮุนเผลอสะบัดตัวจากอ้อมกอดแกร่งได้
นิชคุณหันมามองเพื่อนรักก่อนจะขยับปากแบบไร้เสียงว่า
“ขอบคุณนะเพื่อนรักที่ช่วย ฉันจบงานนี้”
ได้แต่โบกมือให้นี่ไงตัวตนจริง ๆ ของ ‘เจ้าชายน้อย’ ที่ไม่ได้มีแค่ความสดใสและใสซื่อ แต่ภายใต้หน้ากากแห่งสดใสและใสซื่อมันซ่อนความร้ายกาจของพ่อมดไว้
“เฮ้ย...” จุนโฮสะดุ้งตกใจจนกระเป๋าและข้าวของร่วงจากมือหมดเมื่อกำลังจะเดินขึ้นบันได้ไปยังห้องพยาบาล
ดวงตาเรียวเล็กมองชายหนุ่มที่กักขังเขาไว้ในอ้อมแขนด้วยสายตางงปนหวาดกลัว
“พะ...พี่จินฮุน”
“รู้ไหมครับ ทำไม
พี่ถึงช่วยคุณ”
ได้โปรดเตรียมดทรเรียกรถพยาบาลได้เลยเพราะอีจุนโฮกำลังจะเป็นลมเพราะความ
ใกล้ชิดถ้าขยับปากต้องสัมผัสกับริมฝีปากได้รูปของร่างสูงกว่าที่แทบจะแนบชิด
อยู่แล้ว
“ผะ...ผมไม่อยากรู้ พี่
ปล่อยผมเถอะ”
เอียงหน้าหนีทำให้กลายเป็นแก้มเนียนที่สัมผัสกับริมฝีปากของจินฮุนไปเต็ม ๆ
และด้วยอารามตกใจจุนโฮหันกลับมาอีกครั้งทำให้ริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสกัน
“แทค
กับ คุณ คงรอนานแล้ว ละ..แล้วผมไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น”
บอกเสียงสั่นก่อนจะรวบรวมแรงผลักคนตรงหน้าออกแลละวิ่งขึ้นบันไดตรงไปห้อง
พยาบาลอย่างรวดเร็วจนลืมแม้กระทั่งกระเป๋าของตัวเองและเพื่อนสนิท
“ฮา ๆ เจ้าเด็กนี่น่าสนใจจริง ๆ ให้ตายสิอีจุนโฮ”
ดวง
ตาคมมองตามหลังคนที่วิ่งขึ้นบันไดไปด้วยสายตาที่แสดงออกถึงความรักความ
เอ็นดูอย่างชัดเจนก่อนจะก้มลงหยิบกระเป๋าและข้าวของตามขึ้นไปที่ห้องพยาบาล
จองจินฮุนไม่รู้สึกเสียใจเลยสักนิดที่วันนั้นตกปากรับคำช่วยเหลือน้องชายข้างบ้านที่เห็นมาตั้งแต่เด็กอย่างนิชคุณ ซึ่งน้อยคนนักจะรู้ถึงความสัมพันธ์ฉันญาติระหว่างพวกเค้า
‘นายยังจะคบกับมันอยู่เหรอคุณ มันทำนายขนาดนี้ เลิกแล้วไปหาแฟนใหม่ หาคนที่ดีกว่านี้ไม่ดีรึไง’ คำถามที่เคยถามขึ้นที่ผับคืนนั้น
‘ผมรักแทค แต่การที่ผมยื้อเค้าไว้ ผมต้องการอ๊คแทคยอนคนใหม่...คนที่รักได้เพียงนิชคุณคนเดียวเท่านั้นและเค้าต้องรู้ว่ามีแค่ผมคนเดียวในโลกที่รักและจริงใจกับเค้า’
‘เหอ...เปลืองตัวแบบนี้ นายจะมีอะไรตอบแทนพี่ เจ้าน้องชาย’ ชะโงกหน้าเข้าไปกระซิบที่ริมหูเมื่อเห็นเพื่อนสนิทของน้อยชายที่หันมามองจนตาแทบจะถลนออกจากเบ้า
‘อิ...อิ ถ้าพี่ช่วย ผมจะช่วยให้พี่ได้อีจุนโฮมาทั้งตัวและหัวใจ’ ไม่น้อยหน้าตอนนี้นิชคุณแทบจะเกยตัวบนตักของจินฮุน
‘นายไม่กลัวว่าพี่จะทำให้เพื่อนรักนายเสียใจรึไง’ ย้อนคืนพร้อมกับยกมือหนาเกลี่ยแก้มใสเบา ๆ
‘นั่นมันตัวพี่ ที่จะต้องเลือกเองว่าอยากจะทำให้ที่ตัวเองรักจริง ๆ ต้องเสียน้ำตาเพราะพี่ไหม’
วินาทีนั้นจองจินฮุนได้แต่หัวเราะกับอาการสังเกตของน้องชาย ที่อะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่เคยพลาดจากดวงตากลมที่ไม่ได้มีแต่ความใสซื่อ
‘ตกลง พี่จะช่วยนาย’
END of รักนาย...นายตัวร้าย
talk------- ที่จริงเรื่องนี้รวมอยู่ในฟิครวมสั้นของแทคคุณ ALWAYS LOVE WITH TAECKHUN Vol.I ที่ กำลังจะรวมเล่ม แต่ตัวคนแต่งไม่สามารถส่งไฟล์เข้าโรงพิมพ์ได้ทันงานฟิคเลยเอามาลงในอ่านเล่น ๆ ก่อน สนุกหรือไม่สนุกยังไงเม้นบอกกันน่ะ
ที่หายไปนานไม่ใช่ทิ้งฟิคที่เปิดไว้นะ
แต่เพิ่งลาออกจากงาน ย้ายบ้าน ไปชาร์ตแบตให้ตัวเองมา
เจอกันเรื่องหน้า.......^^
อ่านแล้วฝากกลับไปเม้นที่เด็กดีด้วยนะคะ http://writer.dek-d.com/angle67000/story/view.php?id=861077
