OS: ตกหลุมรัก
Pairing
: BAEKDO Ft. TAOKAI
By
winata
Note: มาสั้น ๆ
อีกแล้ว...ไม่มีไรมากอ่านเถอะ…คอมโบดับเบิ้ลวันช็อตเลย...แฮ่ๆ
เกรงจะยาวแล้วต่อไม่ไหว
คุณเคยตกหลุมรักใครบางคนแค่เห็นหน้าเพียงแค่
5 วินาทีไหม? ซึ่งตอนนี้โดคยองซูกำลังเป็นอยู่แต่พระเจ้าช่างโหดร้ายกับเขานักเพราะจะตกหลุมรักใครสักคนดันไปหลงรักคนมีเจ้าของแล้วอย่างพยอนแบคฮยอน
ตั้งแต่เขาได้เจออีกฝ่ายที่คณะทันตะในช่วงเปิดบ้านแนะแนวการศึกษาที่แอบไปใช้บริการทำฟันฟรีมา
นับแต่วันนั้นไม่มีวันไหนที่เขาจะไม่แอบมองอีกฝ่าย แต่ต้องเจียมตัวเมื่อข้างกายของแบคฮยอนมีเดือนมหาวิทยาลัยอย่างฮวางจื่อเทาคอยดูแลไม่ห่าง
“ฮยอง นี่เหล้านะไม่ใช่น้ำเปล่าจะได้ซดเอาซดเอ้า”
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นข้าง
ๆ
พร้อมกับแก้วในมือของคยองซูโดนดึงออกพร้อมกับแก้วน้ำพั้นซ์ไร้แอลกอฮอล์แบบที่เจ้าเด็กตรงนี่ชอบดื่มนักมาแทนที่
“เอาคืนมาคิมจงอิน”
“ฮยอง พอเถอะนะ ไม่งั้นกลับไปดื่มที่ห้องเรานะ”
จงอินบอกรุ่นพี่รูมเมทของตัวเอง
เพราะโดยส่วนตัวเขาก็ไม่ชอบบรรยากาศสังสรรค์ในผับแบบนี้ซะด้วย
ถึงแม้ว่างานเลี้ยงสังสรรค์หลังสอบไฟนอลเสร็จที่มีเจ้าภาพคือพี่บัณฑิตปีล่าสุดก็เถอะ
ดวงตากลมที่มันโตกว่าชาวเกาหลีทั่วไปเบิกขึ้น
ที่เริ่มมึนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เมื่อเห็นภาพแสลงใจกลางฟลอร์ที่มีสองร่างแทบจะแนบสนิทกันกำลังเต้นอยู่กลางฟลอร์ เปลือกตาบางหลับลงก่อนจะลืมขึ้นมาใหม่ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น
ๆ
“กลับกันเถอะจงอิน”
ก่อนจะเดินนำรุ่นน้องตัวสูงที่เดินตามหลังมาห่าง ๆ ที่เจ้าตัวหาวแล้วหาวอีก
ก่อนจะออกจากผับที่จัดงานเลี้ยงฉลองคยองซูอดหันไปมองฟลอร์ไม่ได้อยู่ดี
ไม่รู้คิดไปเองได้ไหมว่าอีกฝ่ายก็มองมาที่เขาเหมือนกันก่อนจะหันหลังเดินออกไปหน้าร้านเมื่อเห็นเดือนมหาวิทยาลัยก็หันมามองเขาเหมือนกัน
ทั้งที่รู้ว่าพยอนแบคฮยอนก็คงเป็นเหมือนตัวเองคือเคะ
แต่หัวใจไม่รักดีของคยองซูดันรักอีกฝ่ายไปหมดแล้วตั้งแต่เจอกันครั้งแรก รอยยิ้มและน้ำเสียงสดใสที่หลอกล่อเด็ก ๆ
ตอนทำฟันมันทำให้เขาไม่อาจละสายตาไปได้
“ไปด้วยกันหน่อยดิ”
เขาหันไปมองต้นเสียงของคนมาใหม่ที่ก้าวมายืนข้าง
ๆ กว่าจะรู้ตัวคยองซูก็โดนพยอนแบคฮยอนลากข้อมือเดินออกมาจากหน้าผับ
ดวงตากลมมองมือที่มีขนาดพอๆกับมือตัวเองที่จับมือเขาไว้ไม่แน่นและไม่หลอมด้วยความสับสน
“แต่ว่าฉันมากับจงอิน”
บอกเสียงสั่น ๆ เพราะคยองซูยืนรอจงอินที่ไปเข้าน้ำอยู่
“ช่างไอ้เด็กดำนั่นเถอะ เดี๋ยวจื่อเทาก็จัดการเอง ส่วนนายนะมากับฉัน” แบคฮยอนบอกพร้อมกับจับมือของคยองซูให้เดินตามมาที่รถของตัวเอง จากนั้นก็ขับพาร่างเล็กที่ขนาดตัวพอ ๆ
กันมาที่สวนสาธารณะข้างคณะทันตะที่แบคฮยอนเรียนอยู่
“นายเป็นแฟนกับไอ้เด็กดำ...เฮ้ยจงอินนั่นเหรอ”
แบคฮยอนเปลี่ยนชื่อเรียกคนที่ตัวเองหมั่นไส้มาตลอดเมื่อเห็นคนดวงตากลมโตชักสีหน้าใส่
“เปล่า
จงอินเป็นเมท และเป็นญาติผู้น้องที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ” คำตอบของคยองซูมันทำให้แบคฮยอนยิ้มออก
พร้อมกับเริ่มเบียดตัวไปนั่งข้าง ๆ คยองซูจนตัวแทบจะเกยกันเลยทีเดียว
คยองซูหันมามองคนนั่งข้าง
ๆ ด้วยความงงปนมึน
เพราะรอยยิ้มหวานบนใบหน้าดูดีมันทำให้หัวใจเขาเต้นรัวมากกว่าปกติ
“มันใกล้เกินไปไหม”
ถามเบา ๆ เมื่อเห็นระยะห่างของพวกเขามันน้อยลงเรื่อย ๆ
“ห่างเกินไปต่างหาก”
พูดจบริมฝีปากของแบคฮยอนก็กดจูบลงหนัก ๆ ที่แก้มเนียนของคยองซูแรง ๆ สองสามที
“นาย...”
“เป็นแฟนกันนะโดคยองซู”
“ห๊ะ”
แบคฮยอนหัวเราะกับอาการตกใจของคนที่นั่งข้างที่ตอนนี้โดนเขารั้งเข้ามากอดทั้งตัวแล้ว
“ตกใจอะไร ฉันรักนาย
นายรักฉัน เป็นแฟนกันก็ดีแล้วไง”
“ใครบอกกันว่าฉันรักนาย”
คยองซูบอกเสียงอู้อี้พร้อมซบไหล่ของแบคฮยอนที่ขนาดตัวเท่า ๆ กัน
แต่ในความรู้สึกเขากลับคิดว่าไหล่และแผ่นอกของแบคฮยอนมันช่างกว้างนัก
“ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจไง”
“ฮึ”
ก่อนจะขืนตัวออกมาจากอ้อมกอดของแบคฮยอนก่อนเอ่ยถามเสียงเข้ม
“แล้วฮวางจื่อเทาละ ถ้านายจะเป็นแฟนกับฉันก็ต้องคบกับฉันคนเดียวไม่ใช่คบซ้อนสองแบบนี้”
ก็ทั้งมหาวิทยาลัยต่างรู้ทั้งนั้นว่าเดือนทันตะกับเดือนมหาวิทยาลัยที่เรียนคณะวิศวะ
นี่ตัวติดกันตั้งแต่เข้าเรียนมาแต่ไหนแต่ไร
แถมยังตัวเป็นเหมือนเจ้าเข้าเจ้าของแบบนี้ใคร ๆ ก็ต้องคิดว่ากำลังคบกันอยู่แน่
ๆ
“นั่นเพื่อนข้างบ้านฉันเอง
อีกอย่างเจ้านั่นมันชอบเมทนายไง”
“ห๊ะ”
คยองซูอุทานแบบตกใจ
มันจะมีอะไรให้ตกใจไปมากกว่านี้ไหม?
ตั้งแต่คนที่ตัวเองตกหลุมรักและแอบรักมาตลอดก็รู้สึกเหมือนตัวเอง แถมคนที่คิดว่าเป็นแฟนอีกฝ่ายดันชอบญาติของตัวเอง
“ไม่ได้โกหกกันใช่ไหม”
คยองซูเอ่ยถามเสียงสั่น
มือเล็กลูบแก้มแบคฮยอนเบา ๆ ราวกับกลัวว่าคนที่ตรงหน้าจะหายไป
“ฉันพูดจริง
ๆ เชื่อสิว่าสัมผัสของคนเราจะไม่สามารถโกหกได้”
คราวนี้ริมฝีปากของแบคฮยอนทาบทับริมฝีปากหยักรูปหัวใจของคยองซูบดเคล้าให้ร่างเล็กเปิดรับจุมพิต เรียวลิ้นร้อนแตะลงฟันเล็กปากเล็กอ้าเผลอรับลิ้นร้อนของแบคฮยอน
สองเรียวลิ้นตวัดโต้ตอบด้วยความเต็มใจ...จูบแรกที่เกิดขึ้น รสจูบซาบซ่านคละคลุ้งไปด้วยรสแอลกอฮอล์
รวมถึงความหวานที่มันแผ่กระจายกับสัมผัสที่มันชวนหวามไหว
เนิ่นนานกว่าทั้งคู่จะผละออกจากกัน แบคฮยอนก้มหน้าลงมาใกล้ หน้าผากและสันจมูกทั้งสองแนบกัน
มือเรียวของเขาประคองใบหน้าคยองซูเอาไว้ก่อนจะกดจูบหนัก ๆ
ลงที่ริมฝีปากหยักรูปหัวใจอีกครั้ง
“สัมผัสของฉันมันใช่สำหรับนายไหมคยองซู”
แบคฮยอนเอ่ยถามเสียพร่า
คยองซูรู้สึกเขินอายกับดวงตาคมระยับที่มองมากึ่งล้อเลียนระคนค้นหาความจริง
“ไม่รู้สิ...ขอลองใหม่ได้ไหม”
บอกเองก็เขินเอง แต่ไม่ต้องเขินนานเพราะแบคฮยอนกดจูบลงมาอีก
พวกเขาทั้งคู่ต่างสัมผัสกันและกันอย่างไม่รู้จักพอ
“คืนนี้ฉันไปนอนห้องนายนะ”
แบคฮยอนบอกอย่างเอาแต่ใจหลังช่วยคยองซูรัดเข็มขัด
ก่อนจะขับรถไปหอของคนตัวเล็กที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถอยู่โดยไม่เอ่ยถามสักคำว่าหอพักอีกฝ่ายอยู่ที่ไหน
“แต่ว่าจงอิน...”
“ฮา
ๆ เชื่อเถอะ
ยังไงคืนนี้จื่อเทาก็คงไม่ปล่อยคิมจงอินกลับมาแน่ ๆ”
รอยยิ้มหวานระบายบนใบหน้าของคยองซู
เมื่อแบคฮยอนเอื้อมมือมาจับมือพร้อมสอดประสานมือของเขาเอาไว้ขณะที่ขับรถไปด้วย
บรรยากาศอบอุ่นระคนหวานละมุนห่อหุ้มทั้งคู่ไว้กับการ “ตกหลุม”
รักกันและกันอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
ส่วนคิมจงอินนะเหรอ พอออกมาจากห้องแล้วเห็นหลังของฮยองตัวเองไว ๆ
ที่ขึ้นรถบีเอ็มดับพลิวซีรีส์สามออกไปแล้วด้วยความงุนงง และยิ่งงงไปหมดเมื่อเห็นคนร่างสูงว่าหลายเซนติเมตรที่มองมาด้วยสายตานิ่ง
ๆ
มันทำให้ขาเรียวเดินจ้ำหนีเพราะเพิ่งระลึกได้ว่ารถคันที่ฮยองขึ้นไปนั้นคือรถของพยอนแบคฮยอน คนที่เป็นแฟนของคนตาคมที่จ้องคิมจงอินอยู่นี่ไง
“นี่จะเดินตามมาทำไมเล่า” เผลอตัวหันไปตวาดร่างสูงที่เดินตามมาแบบติด ๆ
“จะไปส่งกลับห้อง”
จื่อเทาบอกนิ่งแต่ด้วยระยะที่ยืนใกล้กันจนแทบจมูกจะติดกันอยู่ทำให้ร่างโปร่งรีบผละออกแต่ดันสะดุดพื้นต่างระดับของฟุตบาทจนล้มลง
“โอ้ย..เจ็บ ข้อเท้าแพลงแน่ ๆ”
จงอินกุมข้อเท้าตัวเองไว้ก่อนจะตวัดสายตามองตัวต้นเหตุที่ยืนค้ำหัวอยู่
“ลุกไหวไหม”
จื่อเทาถามเสียงอ่อนเพราะน้ำตาใส ๆ ที่มันคลอในดวงตาของจงอินทำให้เขาใจแป้วลงไปอีกเมื่อจงอินส่ายหน้าว่าลุกขึ้นยืนไม่ไหว
“ขึ้นมาสิ
เดี๋ยวพาไปหาหมอมีคลินิกเปิด 24 ชม ถัดไปอีกสามบล็อก”
บอกพร้อมกับหันหลังและย่อตัวให้อีกฝ่าย
จงอินมองแผ่นหลังของจื่อเทาด้วยความลังเลก่อนจะตัดสินเอื้อมมือไปกอดคอของจื่อเทาไว้หลวม
ๆ ไม่น่าเชื่อทั้งที่ตัวเท่า ๆ
กันแต่ฮวางจื่อเทากับแบกจงอินขึ้นหลังแถมเดินด้วยอาการปกติแบบสุด ๆ
“นี่นายเห็นใช่ไหมที่ฮยองขึ้นรถไปกับแบคฮยอนฮยอง”
“อืม”
จือเทาตอบสั้น ๆ
“นายไม่โกรธเหรอ แบบว่าฮยองนะ...”
จื่อเทาที่เห็นจงอินอ้อมไปมาก็บอกทะลุปล้องขึ้นมาเสียเอง
“ฉันกับไอ้แบคไม่ได้เป็นแฟนกัน แค่เป็นเพื่อนข้างบ้านกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ
เท่านั้น”
“อ้าวแล้ว....”
จงอินกำลังจะถามต่อก็ต้องเงียบลง
“ถ้ายังไม่เงียบ
ๆ ฉันจะทำมากกว่านี้ ไม่ต้องไปแล้วคลินิกเปลี่ยนเป็นเลิฟโมเตลแทน”
จื่อเทาบอกหลังหันไปจูบแรง ๆ ที่ริมฝีปากหนาได้รูปของจงอินแรง ๆ
“ไอ้บ้า”
จงอินบ่นอู้อี้ก่อนจะทุบไหล่ร่างสูงที่แบกตัวอยู่อย่างอดไม่ได้เพราะแววตาที่ฮวางจื่อเทาใช้มองนั้นมันทำให้เขาใจสั่น
ตอนนี้คิมจงอินพอรู้แล้วว่าอาการตกหลุมรักมันเป็นยังไง
><
Fin
