OS: I’m ok.
Pairing
: TAOKAI ft.Sehun
By
winata
Note: สั้น ๆ มางง ๆ
ถือว่าฉลองวันเกิดให้ตัวเอง(6ตค)แล้วกัน
มือหนาดันแว่นสายตากรอบสีขาวให้เข้าที่พลางใช้ความคิดแก้สมการโจทย์แคลคูลัสหนึ่งที่นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ทุกคนต้องเรียน ซึ่งฮวางจื่อเทาสอบผ่านไปเมื่อเทอมก่อนด้วยเกรดเอ
แถมไม่ใช่เอธรรมดาแต่เป็นคะแนนที่สูงที่สุดทำให้เกรดที่ตัดคะแนนอิงกลุ่มมีนักศึกษาติดเอฟเป็นจำนวนมาก รวมถึงเจ้าของโจทย์ที่เขาต้องมาติวช่วยอีกฝ่ายเพื่อที่จะเก็บหน่วยกิตให้ผ่านในเทอมนี้เพื่อจะได้เรียนตัวถัดไป เพราะแคลคูลัสของวิศวะต้องเรียนตัวต่อกันถึงสี่ตัว
“ขอโทษนะที่มาช้า แล็ปเซอร์กิตปล่อยช้ามาก”
คนมาใหม่บอกพร้อมยิ้มกว้างก่อนจะรีบหยิบสมุดรวมถึงชีทขึ้นมาเพื่อเตรียมพร้อมในการติว
“ไม่เป็นไร วิ่งละสิ
เอ้าเช็ดหน้าก่อนเหงื่อนายนี่ยังอ่ะไปอาบน้ำมา” จื่อเทาบอกพร้อมยื่นผ้าขนหนูที่พกติดกระเป๋าใส่ชุดซ้อมบาสมาสองผืนประจำให้กับร่างโปร่ง ที่เอื้อมมือมารับไปซับเหงื่อ
“โอเค
มาติวเถอะวันนี้เรียนหาปริพันธ์ไม่จำกัดเขตมา
ไม่เข้าใจเลยอ่ะจื่อเทา
แถมคาบหน้าอาจารย์มิเรียมจะควิซด้วย”
“มันไม่ยากนะเรื่องนี้ มันมีทริกอยู่แค่.....” จากนั้นจื่อเทาก็ค่อย ๆ
อธิบายให้เพื่อนร่วมคณะแต่ต่างภาควิชาฟังอย่างละเอียดพร้อมยกตัวอย่างประกอบ
พร้อมบอกแนวข้อสอบที่เชื่อเถอะถ้าคิมจงอินกลับไปซ้อมทำโจทย์วันนี้ควิซเก็บคะแนนครั้งหน้าคิมจงอินได้เต็มแน่
ๆ ก็เพราะฮวางจื่อเทาเป็นศิษย์รักของอาจารย์ปาร์คมิเรียม
แถมโจทย์ในสไลด์หรือชีทที่อาจารย์ทำแจกนักศึกษาเขาทำมาไม่ต่ำกว่าสิบรอบ เพราะงั้นแนวการออกข้อสอบของอาจารย์เขาเดาทางได้หมด
เกือบสองชั่วโมงที่ทั้งคู่ใช้เวลาติวที่โต๊ะม้าหินอ่อนลานคณะ
เป็นภาพชินตาของนักศึกษาคนอื่นที่จะเห็นฮวางจื่อเทาดุคิมจงอินที่แก้สมการแคลคูลัสผิด
“นายเก่งมากนะจื่อเทา ที่ทำให้ฉันที่อ่อนแคลสุด ๆ เข้าใจ
ไฟนอลนี้มีความมั่นใจขึ้นเยอะเลยไม่งั้นไม่ได้เรียนตัวถัดไปแน่
ดูสิพวกนายเรียนแคล2 ฉันยังต้องเรียนแคล1อยู่เลย”
“เอ้าน้า เทอมนี้ผ่านแน่ ๆ
ใช่ว่านายมีคนเดียวที่ติดวิชานี้สักหน่อย” จื่อเทาบอกพร้อมยิ้มตามคนที่นั่งข้าง ๆ
ที่ไหล่แทบจะเกยกันอยู่แล้ว
มันก็แค่ช่วงเวลานี้เท่านั้นที่เป็นเวลาของฮวางจื่อเทาที่ได้มีคิมจงอินอยู่ข้าง
ๆ
เวลาที่คนสองคนอยู่เคียงข้าง
ๆ กันโดยไม่ต้องคำนึงถึงอะไร
“เหนื่อยจัง ไปหาอะไรเย็น ๆ ที่ร้านนมข้างคณะกัน จื่อเทาลุกเร็ว”
ร่างโปร่งบอกพร้อมกวาดข้าวของทุกอย่างลงเป้สะพายไหล่ก่อนจะหันมาฉุดแขนจื่อเทาให้เดินตามตัวเอง
ดวงตาคมมองมือเรียวที่จับมือของตัวเองอยู่ก็ยิ้มออกมา...เพราะมันอุ่นไปถึงหัวใจ
...อย่างน้อยตอนนี้คิมจงอินก็จับมือฮวางจื่อเทาเอาไว้...
แค่นี้ก็พอแล้ว...จริง
ๆ นะ
“เอาชานมเย็นครับ แล้วนายเอาอะไรจื่อเทา”
จงอินหันมาถามคนอยู่ข้างๆ ที่พ่วงตำแหน่งติวเตอร์ประจำที่เป็นมาเกือบเทอมแล้ว
“คาราเมลมัคกิอาโต้เฟปเป้
เพิ่มวิปครีมแล้วก็ท็อปปิ้งช็อกโกแลตชิป”
แล้วจื่อเทาก็หันมามองคนที่ยืนทำตาโตอยู่ข้าง ๆ
“อะไร ทำไมมองแบบนั้น”
“ก็นายสั่งได้แบบว่าสุดยอด ปกตินอกจากชานมฉันก็ไม่รู้จะสั่งอะไรเลยนะ แป๊บๆ เดี๋ยวรับสายก่อน”
ดวงตาคมหม่นแสงลงเมื่อเห็นหน้าจอมือถือที่จงอินหันมาโชว์ว่าใครโทรเข้ามา...ปลายสายที่เป็นคนสำคัญของคิมจงอิน
น้ำเสียงทุ้มนุ่มหูที่กำลังพูดกับปลายสายมันทำให้จื่อเทารู้สึกหายใจไม่ออก
รอยยิ้มนั้นที่มันยิ่งทำให้จื่อเทาอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้
ทั้งที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ...แต่จื่อเทาไม่มีสิทธิ์แม้จะเอื้อมมือไปจับคิมจงอิน
“อ้าว ไหนว่าซ้อมเต้นเสร็จตอนห้าโมงไง เพิ่งติวกับจื่อเทาเสร็จ โอเคครับคุณชายโอเซฮุน ผมจะรีบขับรถไปเดี่ยวนี้
ไม่เกินสิบนาทีแล้วเจอกัน”
แล้วคำพูดสุดท้ายก่อนวางสายของจงอินก็เหมือนมีดคม
ๆ ที่มันกรีดบนหัวใจของฮวางจื่อเทาให้เป็นแผล...แผลที่ลึกลงมากกว่าเดิม
“รักนายเหมือนกันเซฮุน เจ้าแมวขี้อ้อน”
“จื่อเทา ฉันคงต้องไปก่อนนะเดี๋ยวเซฮุนรอนาน ไว้ไงเดี๋ยวโทรหานะ”
จงอินบอกก่อนจะหันไปจ่ายเงินค่าเครื่องดื่มที่เคาน์เตอร์
“อืม”
ร่างสูงบอกสั้น ๆ ก่อนเสสายตามองออกไปนอกร้าน
“นายโอเคนะ”
จงอินหันกลับมาถามเพื่อนร่วมคณะที่วันนี้มีอาการแปลก ๆ
“ฉันโอเคน้า...รีบไปเถอะ เดี๋ยวเซฮุนรอนาน”
จื่อเทาบอกพร้อมยิ้มให้กับแผ่นหลังของคิมจงอินที่เดินออกไปจากร้าน
มันก็แค่อีกครั้ง...ที่เวลาของฮวางจื่อเทาหมดลงแล้ว
“เอ่อ...”
เสียงพี่พนักงานที่กำลังรอรับออเดอร์ทำให้จื่อเทาได้สติ
“ไม่เอาทั้งสองแก้วนะครับพี่”
บอกด้วยเสียงเรียบ ๆ เพราะตอนนี้ร่างสูงไม่มีอารมณ์ที่จะอยากดื่มอะไรแล้วก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากร้าน
“อ้าวน้องคะ...แต่พี่ยังไม่ได้ทำ....”
ร่างสูงไม่แม้แต่จะสนใจที่เรียกตามหลังเพราะตอนนี้ความรู้สึกเจ็บจนชามันลามไปทั้งตัวแล้ว
ขาแกร่งก้าวไปอย่างเชื่องช้าทีละก้าว...ทีละก้าว
แค่ฮวางจื่อเทามีความสำคัญในเวลาที่คิมจงอินต้องการความช่วยเหลือก็พอแล้ว
เขาโอเคกับจุดที่ตัวเองยืนอยู่เพราะรู้ตัวดีไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถก้าวเข้าไปแทรกกลางความสัมพันธ์ของจงอินกับใครคนนั้นได้
I’m ok
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น