OS:อ้อน(ภาคต่อของ
นายเจ็บ...ฉันก็เจ็บเหมือนกัน)
Pairing : TaoKai
By
winata
Note: มาแบบสั้น >< ขอบคุณพล็อตจาก 2R_Rainbow_esoR เขียนค้างไว้นานแล้วลืมลง
ฮา ๆ คนเขียนเพิ่งหายป่วยหลังจากกระเพาะทะลุเพราะความเครียด ^^
...ว่างเปล่า...
นั่นคือสิ่งที่เขาลืมตาขึ้นมองหลังจากกลับมาจากงานกีฬาสีไอดอล...วันนี้วันที่สองแล้วหลังจากบาดเจ็บ ไม่มีใครอยู่ในห้องนอนที่แชร์กันระหว่างสมาชิกของวงสี่คน ทันทีขยับตัวลุกขึ้นความเจ็บปวดก็แล่นจี๊ดจนต้องเบ้หน้าสะบักเอวที่ล้มผิดท่ากระแทกเบาะกำลังสำแดงฤทธิ์ ขนาดที่ว่าเมื่อคืนก่อนกลับมาจากการขึ้นไลฟ์อาการเจ็บช่วงหลังนั้นไม่สามารถปกปิดทุกคนในวงรวมถึงพี่ผู้จัดการได้
แม้ว่าตอนอยู่หน้ากล้องเขาจะทำตัวตามอิมเมจมักเน่เอบีสไตล์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ
เดือดร้อนจนต้องเรียกหมอมาตรวจพร้อมฉีดแก้ไข้และยาแก้ปวดแต่ตอนนี้ดูเหมือนไม่ได้ผล...
รอยยับยู่ยี่บนที่นอนเย็นชืดอีกฝั่งตอนที่เขาลุกและค่อย
ๆ กระถดตัวจากเตียงชั้นบนลงบันไดลงมาทั้งที่ปกติแทบจะกระโดดลงอยู่แล้วไม่เคยคิดจะใช้บันไดแต่วันนี้สังขารของฮวางจื่อเทาไม่อำนวย!!!
ใบหน้าคมของนักร้องหนุ่มเชื้อสายจีนกำลังเริ่มบูดบึ้งเมื่อเปิดประตูห้องนอนออกมาเจอสมาชิกคนอื่น
ๆ
ที่ฮวางจื่อเทาปรายตานับหัวได้ทั้งหมดแค่ 9
คนเท่านั้นเอง
ร่างสูงเดินกระแทกเท้าเข้าไปหาคริสที่กำลังยืนค้ำโซฟาดูหน้าจอไอแพดอยู่กับจุนมฮยอน
“ตุ้ยจ่าง กอดหน่อย”
จื่อเทาบอกก่อนจะพุ่งตัวเข้ากอดคริสก่อนจะผละออกมา แล้วเดินไปจุนมฮยอนที่นั่งอยู่บนโซฟากลางห้องรับแขกซึ่งลีดตัวขาวก็กางแขนให้มักเน่ของเอ็กโซฝั่งเอ็มกอดอย่างรู้งาน ตัวรุ่ม ๆ
ด้วยพิษไข้ของจื่อเทาทำเอาสองลีดหันมามองหน้ากันด้วยความหนักใจ
“ไม่ใช่อะ”
จื่อเทาบ่นเบา ๆ ก่อนจะเดินไปหาชานยอลที่นั่งเล่นคอมอยู่ข้างแบคฮยอน
“หยอยฮยองกอดหน่อย”
พูดจบก็แทบจะโถมตัวใส่ทั้งชานยอลและแบคฮยอน
ซึ่งเมนวอยซ์ของวงแทบจะหน้าเขียวเพราะน้ำหนักของมักเน่ตาคมไม่ใช่น้อย ๆ
“เฮ้ยแกเป็นไรมากป๊ะเนี้ย”
ชานยอลเอ่ยถามงง ๆ เมื่อคนมาขอกอดผละออกพร้อมกับใบหน้าที่งอง้ำ แล้วยังมีออฟชั่นเสริมเป็นน้ำใส ๆ
ที่มันเริ่มคลอดวงตาคม
“ก็ไม่ใช่”
พูดจบก็เดินไปจงแด มินซอก เซฮุน และลู่หานที่กำลังกินขนมกันอยู่ในครัวโดยมีคยองซูที่กำลังยืนอยู่หน้าเตาง่วนอยู่หม้อต้มอะไรสักอย่าง
การกระทำของจื่อเทาที่ไล่กอดทุกคนต่างสร้างความประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง ถึงแม้สมาชิกทุกคนในเอ็กโซจะรู้ว่า
ฮวางจื่อเทาถ้าไม่สบายจะขี้อ้อนเป็นพิเศษแบบเหมือนอยู่หน้ากล้องเลยทีเดียว ทั้งปกติอยู่นอกกล้องปุ๊บจะนิ่งและเงียบทันที
“นี่ก็ยังไม่ใช่”
คยองซูที่โดยกอดเป็นคนสุดท้ายเอามืออังหน้าผากคนเป็นน้องรู้สึกได้ทันทีว่าร่างสูงตาคมไข้เริ่มขึ้น แต่คนตากลมโตกว่าชาวบ้านยังไม่ทันได้พูดอะไรมากจื่อเทาก็ผละออกก่อนจะเดินออกไปจากห้องครัวท่ามกลางสายตางุนงงของสมาชิก
“นี่จื่อเทามันเมาไข้รึเปล่า”
ลู่หานเอ่ยถามขึ้นมาซึ่งสมาชิกต่างพยักหน้าและส่ายหน้า
“ปกติก็เข้าใจยากอยู่แล้ว แล้วยิ่งไม่สบายแบบนี้จะไหวได้ไง เดี๋ยวก็ต้องไปสนามบินอีก”
เซฮุนบ่นอุบพร้อมกับหยิบมือถือโทรหาใครบางคนที่ควรจะกลับมาถึงหอได้แล้วเพราะออกไปตั้งแต่เช้า
คนต้นเหตุที่โอเซฮุนคิดว่าน่าจะเป็นยาแก้ไข้ได้ดีที่สุดสำหรับมักเน่ฝั่งเอ็ม
“ฮัลโหล
คุณมึงอยู่ในครับ
ตอนนี้พ่อคุณของคุณมึงองค์ลงแล้วรีบแจ๋นกลับอย่างว่องก่อนที่หอจะโดนแพนด้าถล่ม”
พูดจบก็กดวางสายทันที
“น้องฮุนพูดไม่เพราะเลย”
ชานยอลที่เดินมากินน้ำพูดด้วยเสียงเรียบ ๆ
“ง่า...ชานยอลฮยอง โธ่..เค้าก็พูดแบบนี้กับไอ้กัมจง เฮ้ยจงอินฮยองตามปกตินะ”
ว่าแล้วเซฮุนก็ส่งเสียงงอแง ๆคล้ายแมวน้อยเดินตามเจ้าของเฮ้ยชานยอลไปติด ๆ
“ไอ้คู่นี้สงสัยมีซัมติงจิงกะเบล”
ลู่หานว่าแต่ยังเอนจอยกับการกินขนมซัพอร์ทของบ้านแฟนคลับอยู่
“ต้องให้เค้ามีลูกกันก่อนมั้ง ลู่หานฮยองถึงจะรู้อะไรต่ออะไร”
พูดจบจงแดก็ลุกเดินออกไปจากห้องครัวทันที
เหลือไว้แค่มินซอกที่มองลู่หานด้วยสายตาระอา คือพี่ท่านนอกจากแมนยูกับแฟชั่นจะสนใจเรื่องชาวบ้านเค้าสักนิดก็ไม่มี
“โอ้ย อย่ามองฉันแบบนั้นสิมินซอก!!!” ลู่หานโอดครวญ
จื่อเทาที่ตอนนี้ใบหน้าคมบูดบึ้งเต็มพิกัดเดินออกมาจากห้องครัวเจอกับอี้ชิงที่เพิ่งถอดรองเท้าเสร็จแล้วเดินเข้ามาพอดี ไม่รอช้ามักเน่ตาคมรีบพุ่งหารุ่นพี่ชาวจีนทันทีพร้อมกางแขนออกซึ่งการกระทำเป็นอันรู้กันเสมอว่า
ฮวางจื่อเทาจะเป็นแบบนี้ตอนที่ป่วย
“ไม่ใช่อยู่ดี หอมเหมือนกันแต่ไม่ใช่ และไม่อุ่นเท่า”
บอกด้วยเสียงที่เริ่มแหบ ๆ พร้อมสูดน้ำมูก
ก่อนผละออกมา แล้วดวงตาคมของจื่อเทาก็หันไปสบตากับสมาชิกอีกคนของวงที่เป็นอิมเมจของวงและครอบครองตำแหน่งแดนซิ่งแมชชีนที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับข้าวของมากมาย
จื่อเทากัดริมฝีปากบางของตัวเองก่อนสะบัดตัวหนีเดินเข้าห้องนอนไปทันที
ปัง!!!
เสียงปิดประตูอย่างแรงที่แทบจะทำให้คนทั้งชั้นตื่นได้เลยทีเดียว
“จงอิน เอายาไปให้จื่อเทากินเลย ดูดินายมาช้า
ท่าทางจะงอนแล้วมั้ง”
คยองซูเอ่ยแซวพร้อมยื่นแก้ไข้แก้หวัดที่คุณหมอจัดไว้ให้จื่อเทาใส่มือของจงอินที่ยืนเกาแก้มอยู่อย่างอาย
ๆ
“แต่บังคับให้มันกินโจ้กรองท้องสักหน่อยละ”
คริสที่รับถุงโจ้กเจ้าโปรดที่จงอินลงทุนตื่นแต่เช้าชวนอี้ชิงออกไปซื้อมาให้คนป่วยแกะใส่ชามใบเล็ก วางใส่ถาดพร้อมแก้วน้ำดื่มมาให้เพราะทุกคนต่างรู้ถ้าตอนฮวางจื่อเทาป่วยแล้วสามารถกินอาหารในแต่ละมื้อได้เกินห้าคำนี่นับว่าเก่งที่สุด
ๆ
จงอินรับถาดโจ้กพร้อมยาโดยมีจุนมฮยอนเปิดประตูห้องให้ก่อนจะปิดพร้อมกดล็อคให้อย่างรู้งาน
เพราะคิดว่าบางทีมักเน่ไลน์อาจมีเรื่องต้องคุยกันก่อนที่แยกกันบินไปทำงาน
เพราะเอ็กโซเคต้องบินไปงานมินิคอนเสิร์ตที่ฟิลิปปินส์ก่อนจะบินตามเอ็กโซเอ็มไปงานMTV ที่มาเลเซีย
“เทา จื่อเทาลุกขึ้นมาก่อน กินข้าวกินยาก่อนนะค่อยนอนต่อ”
จงอินบอกร่างสูงที่ตอนนี้นอนอยู่บนเตียงนอนชั้นล่างที่มีตุ๊กตาบราวน์วางอยู่ ซึ่งแน่นอนมันคือเตียงของจงอิน ส่วนของจื่อเทานะชั้นบน
คนป่วยที่ตอนแรกนอนหันหน้าเข้าข้างฝาพลิกตัวกลับมาหาคนที่กำลังนั่งอยู่ริมเตียงแบบหมิ่น
ๆ
ก่อนจะค่อย ๆ ยันตัวเองขึ้นมานั่งพร้อมกางแขนออก
จงอินยิ้มก่อนจะเป็นฝ่ายดึงคนที่สูงกว่าตัวเองนิดหน่อยเข้ามากอดพร้อมลูบศีรษะได้รูปของจื่อเทาเบา
ๆ
ดวงตาคมหลับลงซบไหล่ที่บางกว่าของตัวเอง
สูดกลิ่นน้ำหอมอาร์มานี่สปอร์ตเข้าปอด...กลิ่นแบบนี้และความอบอุ่นแบบนี้ละที่โอบกอดฮวางจื่อเทาเอาไว้ทั้งคืนก่อนมันจะมาจางหายไปตอนเขาตื่น
“นะ
ๆ กินข้าวสักนิดแล้วกินยานะครับ” เสียงอ้อน ๆ
พร้อมดวงตาคมถึงแม้มันจะคมเท่าของจื่อเทาเองแต่เขาก็พยักหน้ารับคำ
ก่อนจะอ้าปากรับโจ้กเปาฮื้อที่แม้จะยังป่วยอยู่ แต่ร่างสูงก็ยังรับรู้รสว่าโจ้กนี่มันจากภัตตาคารอาหารจีนสุดหรูฝีมือเชฟโรงแรมดังของโซล
“ดีใจจังกินได้ตั้ง
6 คำ” จงอินว่าก่อนจะส่งยาพร้อมแก้วน้ำที่จื่อเทารับไปกินต่ออย่างว่าง่าย
“อย่าเพิ่งนอนนะ นั่งสักแป๊บเดี๋ยวกรดไหลย้อน”
บอกพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูที่ชุบน้ำเย็นหมาด ๆ มาเช็ดหน้า เช็ดคอ
เช็ดแขนให้คนป่วย ที่ตอนนี้ดวงตาคมปรือลงจนแทบจะปิดอยู่แล้ว
“อยู่ด้วยกันนะ อย่าไปไหน”
เสียงแหบทุ้มของจื่อเทาบอกก่อนที่ดวงตาคมจะปิดลงด้วยฤทธิ์ยา ส่วนจงอินที่เอาข้าวของต่าง ๆ
ออกไปเก็บแล้วก็รีบพาตัวเองกลับเข้ามาให้ห้องนอนที่แชร์กันกับจื่อเทา เซฮุนและชานยอลทันที
“อือ
จงอิน”
“อยู่นี่แล้ว”
บอกพร้อมสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มน่วมผืนเดียวกับคนป่วยที่ตอนนี้รั้งจงอินเข้าไปกอดไว้อย่างหวงแหนไม่ถึงห้านาที
สองมักเน่ไลน์ต่างหลับในอ้อมกอดของกันและกัน โดนที่อีกคนไม่กลัวเลยว่าจะติดไข้จากอีกคน!!!
“เฮ้อ ค่อยยังชั่วนึกว่าจงอินกลับมาไม่ทันมีหวัง...จื่อเทาได้อาละวาดห้องแตกแน่
ๆ” คริสบอกเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ปิดประตูห้อง
“ไม่ป่วยก็หวงอยู่คนเดียว พอป่วยก็ยิ่งอ้อนหนัก”
จุนมฮยอนส่ายหน้าก่อนจะเดินเข้าห้องไปนอนบ้างเพราะต้องเก็บแรงเดินทางไปฟิลิปปินส์ต่อ ในขณะที่สมาชิกคนอื่น ล้วนนอนหมดสภาพอยู่กลางห้องรับแขก
END
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดแล้วจากไป
บอกเลย....ไว้มีโอกาสจะแต่งคู่นี้เป็นเรื่องยาวสักเรื่อง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น