OS: HUG
Pairing
: TAOKAI
By
winata
Note: ไม่มีไรมาก...มาฟินไปด้วยกันเถอะค่ะ
ฮาๆ
เปลือกตาบางค่อย
ๆ กระพริบถี่ๆ
ก่อนเปิดขึ้นเมื่อรู้สึกถึงความร้อนที่สาดเข้ามากระทบหน้าผ่านรอยแยกของผ้าม่านในหน้าต่างห้องนอน มือหนาเอื้อมมือสะเปะสะปะไปคว้านาฬิกาตั้งโต๊ะเรือนเล็กที่วางอยู่ข้างหัวเตียงมาดูก่อนที่ดวงตาคมจะเบิกขึ้นเมื่อเห็นเวลา
14.00 น.
นี่ฮวางจื่อเทานอนกินบ้านกินเมืองใช่ไหม...ตอบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
กว่าจะอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินลงมาชั้นล่างของบ้านก็เกือบ
15.00 น. ไปแล้ว
เห็นโพสอิทสีเหลืองที่คุณแม่สุดรักทิ้งไว้ให้ว่าไปเที่ยวทะเลกับคุณพ่อวันหยุดนี้
อยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองเพราะฉะนั้นสุดสัปดาห์นี้จื่อเทาต้องอยู่เฝ้าบ้านคนเดียว มือหนาเปิดตู้เย็นก่อนคว้าแกลลอนนมจืดออกมารินใส่แก้วดื่ม
คิ้วเข้มม่นเข้าหากันเพราะมัน...แปลก...
แปลกที่ตอนนี้เพื่อนข้างบ้านอย่างคิมจงอินไม่มาหาทั้งที่ปกติในวันหยุดสุดสัปดาห์ถ้าไม่เขาก็ต้องเป็นอีกฝ่ายที่มาขลุกอยู่บ้านของกันและกัน
คิมจงอินหายไปไหน?
แล้วใบหน้าของจื่อเทาก็มึนตึงขึ้นทันทีที่เมื่อได้รับคำตอบจากคุณแม่ของจื่อเทา...อย่าแปลกใจทำไมถึงเรียกแบบนี้
เพราะคนที่ไม่อยู่บ้านอย่างคิมจงอินนั่นละที่ใช้เรียกค่อนขอดแม่ตัวเองที่รักและเอ็นดูฮวางจื่อเทามากกว่าลูกตัวเอง นั่นพอๆ กับแม่ของจื่อเทาที่รักเอ็นดูจงอินมากกว่าลูกแท้
ๆ สรุปสองบ้านพอกัน
“ออกไปกับรุ่นพี่ที่ชมรมบาสแต่เช้าแล้วจ้า เห็นบอกว่าซื้อของ”
ตอนนี้จื่อเทามาเดินเตะฝุ่นอยู่ป้ายรถเมล์ตรงหน้าหมู่บ้าน
สองมือหนาล้วงกระเป๋าเสื้อแจ็กเกตพลางคิดรุ่นพี่...จะมีรุ่นพี่สักกี่คนกันเชียวที่กล้ามาหาคิมจงอินถึงที่บ้าน
“เก่อเก้อ เราควรมาเจอกันหน่อยนะวันนี้” จื่อเทาพูดทันทีที่ปลายสายรับสายก่อนจะบอกสถานที่นัดหมายให้อีกฝ่าย ซึ่งฝ่ายนั้นก็รับคำเสียงอ่อยๆ
ดูก็รู้ว่าคงรู้สึกลำบากใจเหมือนกัน
แต่ไม่ใช่เรื่องที่จื่อเทาต้องสนใจ เพราะใจเขาตอนนี้มันลอยไปหาใครอีกคนแล้ว
ใช้เวลาบนท้องถนนเกือบสี่สิบนาทีตอนนี้เขาก็มาถึงป้ายรถเมล์สถานที่ช็อปปิ้งที่ฮิตที่สุดของวัยรุ่น
สายตาคมก็หารุ่นพี่ตัวบางของตัวเองที่โทรไปเรียกให้ออกมาอยู่ไม่นานก็เจอว่าอีกฝ่ายยืนพิงเสาไฟอยู่ข้าง
ๆ ร้านกาแฟ
“อยู่ไหนสองคนนั่น”
เอ่ยถามขึ้นมาทันที
ซึ่งอีกฝ่ายส่ายหน้ามาพร้อมกับใบหน้าหมอง ๆ
“ฮึ!!!” แล้วจื่อเทาก็กดมือถือหาจงอินอีกครั้ง...ซึ่งคร้านจะนับแล้วว่าตั้งแต่ตื่นมาจนถึงตอนนี้โทรไปหากี่รอบแล้ว
แต่ดูท่าปลายสายคงยุ่งมากจนไม่สามารถรับสายได้ทั้งที่สัญญาณรอสายก็ว่าง
“ไม่รับสาย แบบนี้ต้องเดินหา มีไม่กี่ร้านหรอกที่หมอนั่นจะไปได้”
บอกพร้อมกับจะก้าวเดินนำรุ่นพี่แต่ต้องชะงักเมื่อคนตัวบางที่มีดวงตาคล้ายกวางดึงแขนเสื้อไว้ก่อน
“อยู่นั่นไง” ร่างสูงหันไปตามทิศที่มือเรียวของรุ่นพี่ชี้บอก
ใบหน้าคมที่จากตอนแรกบึ้งตึงอยู่แล้วตอนนี้กลับหงิกงอแบบแสดงออกอย่างชัดเจนกับภาพที่เห็นอยู่อีกฟากฝั่งของถนน จื่อเทาสะบัดแขนออกกะจะเดินข้ามถนนไปหาตัวต้นเหตุ
แต่การที่คิมจงอินหันมาเจอเขาพร้อมกับโบกไม้โบกมือพร้อมส่งยิ้มที่มันเจิดจรัสจนจื่อเทาตาพร่าทำให้ขาแกร่งหยุดยืนอยู่กับที่
และไม่ถึงนาทีร่างโปร่งของจงอินก็เดินข้ามถนนมาถึงจุดที่จื่อเทายืนอยู่โดยมีรุ่นพี่อีกคนที่หิ้วของมาพะรุงพะรังเดินตามหลัง
“ผมกลับนะพี่ ไว้เจอกันที่โรงเรียน”
จงอินบอกพร้อมกับจับมือจื่อเทาเดินออกไปเลยโดยไม่หันไปมองรุ่นพี่อีก2
คนที่ต่างมองหน้ากันแบบกระอักกระอ่วนใจ
ในช่วงเวลาเย็น
ๆ ทำให้รถเมล์ไม่มีที่นั่งว่างเลยสักที่จื่อเทากับจงอิน เลยต้องยืนห้อยโหนอยู่บนรถโดยจื่อเทายืนซ้อนหลังจงอินที่ตอนนี้ตาปรือแทบจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ ดวงตาคมมองคนอยู่ด้านหน้าด้วยสายตานิ่ง ๆ
เพราะสถานที่และสิ่งแวดล้อมไม่อำนวยให้ฮวางจื่อเทาเหวี่ยง
“เมื่อยอ่ะ
แถมวันนี้เดินทั้งวันด้วย” จงอินบ่นทันทีที่ลงจากรถเมล์แล้ว
พวกเขากำลังจะเดินกลับบ้านซึ่งตอนนี้ร่างสูงไม่พูดไม่จากับจงอินเลย ร่างโปร่งรู้ตัวว่ากำลังโดนคนที่เดินนำอยู่กำลังงอนคงหลายเรื่องละ - -*
จงอินเดินตามหลังจื่อเทาพร้อมกัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิดก่อนจะตัดสินใจเรียก
“เสี่ยวเทาอ่า~~”
คนเดินนำหน้าหยุดเดินแต่ยังไม่หันหน้ามา
จงอินเลยเดินเข้าไปหาพร้อมสอดแขนกอดเอวของร่างสูงจากด้านหลัง
พร้อมซบใบหน้าลงกับแผ่นหลังที่ไม่รู้ว่ามันใหญ่กว่าของตัวเองตอนไหนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้
“ขอขี่หลังกลับบ้านได้ไหม เดินไม่ไหวแล้ว นะ ๆ นะจื่อเทาคนดีของจงอินนี่”
แล้วจงอินก็ยิ้มออกเมื่อคนตัวสูงกว่าย่อตัวลงมา
ไม่รอช้าสองแขนก็เปลี่ยนไปโอบคอแกร่งของจื่อเทาพร้อมซบหน้าลงที่หัวไหล่ของจื่อเทา คนสูงกว่าก็ค่อยเดินไปช้า ๆ
การที่แบกหลังผู้ชายที่หุ่นใกล้เคียงกับตัวเองถึงอีกฝ่ายจะผอมและหนักน้อยกว่าก็เล่นเอาจื่อเทาเหงื่อแตกได้เหมือนกัน
ใบหน้าคมของจื่อเทาระบายรอยยิ้ม
หลังแอบชำเลืองมองคนที่นอนหลับ...ใช่แล้วคิมจงอินนอนซบหลังของฮวางจื่อเทาหลับไปแล้ว
พร้อมกับประโยคที่ทำให้ความขุ่นมัวในอารมณ์ของร่างสูงทั้งวันหายไปหมด
“อยากโทรตามจื่อเทามารับกลับบ้านตั้งนานแล้ว แต่ลืมมือถือไว้บ้าน
ไอ้พี่คริสก็เลือกอยู่นั่นละกะอีแค่ของขวัญให้พี่ลู่ แค่รักกันแล้วบอกไปตรงๆไม่ได้รึไง ไม่ก็แสดงออกไปเลย เมื่อยอ่ะปวดขา ง่วงด้วย”
นั่นสิ...ถ้ารักไม่พูดออกไปก็ควรแสดงออกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ความรู้สึก
ตอนที่สองแขนของจงอินโอบกอดจื่อเทาจากทางด้านหลัง
ความรู้สึกอบอุ่นที่เขาสัมผัสได้จากหมีน้อยจอมขี้เซามันทำให้จากที่โมโหกลายเป็นจากจะยิ้มแทน
ไว้คราวหน้าจื่อเทาจะกอดคิมจงอินบ้างนะ
^^
พีเอสสึ...เจอกันตอนหน้านะเทาไค ส่วนของคริสลู่ไว้เดี๋ยวเรามาลงยังปั่นไม่จบได้
5 บบรทัดเอง 5555555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น