OS:นายเจ็บ...ฉันก็เจ็บเหมือนกัน
Pairing : TaoKai
By
winata
Note: มาแบบสั้นเพราะช็อตนี้จริง ๆ
รู้ไหม...ว่าฉันเจ็บแค่ไหนที่รู้ว่านายเจ็บ โดยที่ฉันได้แค่เฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ
ฮวางจื่อเทาเป็นคนชอบเอาชนะ แม้ว่าตัวเองต้องเสี่ยงกับการบาดเจ็บหรืออะไรก็ตามก็จะไม่ถอยขอแค่ได้ชัยชนะนั้นมาอยู่ในมือโดยเฉพาะกับกีฬา นั่นคือสิ่งที่คิมจงอินเกลียดที่สุด!!! แต่มันคงพอ ๆ กับที่อีกฝ่ายเกลียดที่เขาทุ่มเทการเต้น...ในฐานะแดนซ์แมชชีนของวงจนบาดเจ็บที่หลัง ที่กลายเป็นเจ็บเรื้อรัง
ความผิดปกติของร่างสูงที่เขาสังเกตเห็นตั้งแต่ตอนซ้อมทำให้ต้องรีบสาวเท้าเข้าไปถามไถ่ก่อนจะถึงเวลาที่ต้องแข่งขันกระโดดสูงของจื่อเทา
หลังจากที่ช่วงเช้าเขาและตุ้ยจ่างแข่งยิงธนูไปแล้ว
“เทา...”
“ไม่เป็นไรน้า
ไปยืนดูอยู่ห่าง ๆ ไปคิมจงอิน
ไม่มีสมาธิ”
นี่ไงคำพูดของมักเน่ฝั่งเอ็ม ใครบอกกันว่าฮวางจื่อเทาขี้อ้อน แบบให้ทุกคนในวง นูน่าโคดี้หรือแม้แต่เมเนเจอร์เอาอกเอาใจแต่เชื่อเถอะคำพูดแบบนั้นอีกฝ่ายไม่เคยพูดกับเขาเลยสักครั้ง!!!
“แต่ว่า....”
“ทีฉันห้ามนายไม่ให้แข่งยิงธนู ทั้งที่เจ็บหลังอยู่ห้ามได้ไหม?” คนตาคมตวัดสายตาดุ
ๆ มามอง
“ก็ทีมงาน...”
“นี่ก็งานเหมือนกัน”
พูดจบอีกจื่อเทาก็หันหลังกลับเพื่อทำการซ้อมกระโดดต่อจากรุ่นพี่ต่างค่ายทันที
แต่เขาต้องชะงักอยู่กับที่ทั้งที่กำลังรีบเดินตามไป เพราะสายตาดุ ๆ มองมาอย่างไม่สบอารมณ์เลยจำใจต้องถอยไปยืนอยู่ห่าง
ๆ
“หึ....หึ”
เสียงหัวเราะเพื่อนร่วมวงเอ็กโซที่เป็นมักเน่ตัวจริงมันช่างกวนประสาท
นั่นมันทำให้เขาตัดสินใจไปนั่งเล่นอยู่ริมสนามอีกฝั่งเพื่อหลบแดดยามเย็น โดยเลี่ยงกลุ่มไอดอลสาวเพราะไม่อยากเป็นประเด็นผิดใจกับใครบางคนอีก
จงอินทรุดตัวนั่งลงหลังจากได้ทำเลเหมาะเจาะกับระยะที่พอมองเห็นบริเวณที่ใช้เป็นที่ถ่ายทำกระโดดสูง...ให้มาดูห่าง
ๆ ก็จะดูห่าง ๆ
หลังจากผ่านการกระโดดไปแล้วสองรอบจื่อเทาก็ยังตามหลังรุ่นพี่คนอื่นอยู่ แต่สีหน้ามุ่งมั่นในการกระโดดครั้งที่สามของร่างสูง มันทำให้มือบางของคนที่นั่งลุ้น ๆ
อยู่ไกลถึงกับจิกลงที่ขากางเกงสีส้มของตัวเองแน่นขึ้น
วินาทีที่จื่อเทาเทคตัวขึ้นเพื่อกระโดดสูง แต่กลับพลาดร่วงลงมาที่เบาะที่รองรับ
แม้จะไม่ได้อยู่ใกล้แต่จงอินรู้ว่าร่างสูงกระโดดลงผิดท่า แล้วยิ่งตอนที่จื่อเทาทรุดตัวนอนลงที่ข้างสนามยิ่งทำให้หัวใจของเขาเต้นระรัว
[อย่าเข้ามา]
นั่นคือคำพูดของจื่อเทาที่เปิดปากขยับแต่ไม่มีเสียง ก่อนจะหันไปเรียกจุนมยอนกับลู่หาน
ร่วมถึงสมาชิกเอ็กโซคนอื่นให้มาช่วยพยุงออกไปยังห้องพยาบาล ทั้งที่คิมจงอินอยู่ห่างเพียงห้าก้าว
“ไม่เป็นได้เป็นอะไรมาก ตอนทิ้งตัวลงเอวกระแทกกับขอบเบาะ หมอฉีดสเปรย์ชาให้แล้ว
นี่ยานวดส่วนถ้าว่างแนะนำให้ไปหาหมอที่โรงพยาบาลตรวจอีกรอบ”
แพทย์สนามเอ่ยบอก
ท่ามกลางสมาชิกของเอ็กโซและเมเนเจอร์ที่ยืนฟังอยู่เงียบ
“ยิ้มกันหน่อยสิ
ผมไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย”
จื่อเทาพูดอย่างอารมณ์ดีหวังให้ทุกคนผ่อนคลาย
สายตาคมไปหยุดอยู่ที่คนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องพยาบาล
“ผมขอเวลาส่วนตัวหนึ่งนาทีได้ไหมครับตุ้ยจาง จุนมยอนฮยอง”
สองลีดเดอร์ได้แต่พยักหน้าก่อนจะเดินนำคนอื่น ๆ
ไปออกจากห้องพยาบาลไปเพราะรู้ดีว่าคนที่เพิ่งได้รับบาดเจ็บมานั้นอยากใช้เวลาส่วนตัวกับใคร
“มาน้า...” พูดจบร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียงพยาบาลก็กางแขนออกเพื่อรอให้คนที่สูงน้อยกว่าตัวเองนิดหน่อยเดินเข้ามาหา
“ฉันไม่เจ็บแล้วน้า ยิ้มแบบไคให้ดูหน่อยสิ”
นั้นยิ่งทำให้คนที่โดยกอดกระชับอ้อมกอดมากขึ้น
“ยิ้มไม่ได้”
“ไม่ได้
ก็ไม่ได้” สั้นไปไหมฮวางจื่อเทา
แต่นั่นคือสิ่งที่คิมจงอินชินซะแล้วกับการพูดตรง ๆ
ในแบบฉบับของร่างสูงที่ไม่ได้แอ๊บแบ๊วเหมือนอยู่ต่อหน้ากล้องหรือแฟนคลับ
“ไม่เป็นไรจริง ๆ ใช่ไหม”
จื่อเทาผละออกมาก่อนจะดึงใบหน้าคมของจงอินให้โน้มต่ำลงมา
ริมฝีปากบางกดลงแนบชิดริมฝีปากหนาได้รูปอย่างแผ่วเบา
“เข้าใจแล้วใช่ไหม ว่าเวลานายบาดเจ็บ ฉันเจ็บมากกว่าที่นายเจ็บขนาดไหน”
“...” จงอินมองจื่อเทาด้วยน้ำตาคลอ
“อย่าดื้อนะต่อไป”
ได้แต่พยักหน้ารับคำของจื่อเทา
ก๊อก....ก๊อก
“เฮ้
อ่า...ทีมงานมาตามแล้วนะ” ตุ้ยจ่างส่งเสียงบอกอยู่หน้าประตู
จื่อเทากระโดดลงจากเตียง แม้จะรู้สึกเจ็บเสียดๆ
ที่บั้นเอวเล็กน้อยแต่ตอนนี้ค่อยยังชั่วมากแล้วก่อนจะเดินนำออกจากห้องพยาบาล
“อากินูน่า
จงอินตัวรุ่ม ๆ มากสงสัยจะเป็นไข้แน่ ๆ ฝากพาไปพักที”
“แต่ว่า....”
อีกครั้งที่จงอินได้แต่ทำตามที่ร่างสูงกว่าบอกอย่างไร้ข้อแม้ ต้องจำใจเดินตามนูน่าไป
“ถ้าหวงและห่วงขนาดนั้น ทำไมไม่เอามาไว้ใกล้ตัวซะเลย”
แบคฮยอนเอ่ยถามขึ้นด้วยความไม่เข้าใจเพราะทุกการกระทำของมักเน่ไลน์อยู่ในสายตาตลอด
“ไว้เมื่อไหร่
แบคฮยอนฮยองจับคยองซูอยองอยู่ในกำมือได้เมื่อไรก็เมื่อนั้น”
“แก๊..................ไอ้แพนด้า”
“ฮา ๆ” เสียงหัวเราะของเซฮุนที่ดังข้าง ๆ
นั่นยิ่งทำให้พยอนแบคฮยอนโมโหจี๊ดขึ้น
“นี่แหนะ...คอยดูฉันจะไปฟ้องชานยอล”
“อ้าวพี่ลูกหมา
นี่แพ้แพนด้าแล้วมาพาลคนหล่อนี่ว้า 5555555”
+++++++++++++++++++จบเถอะ++++++++++++++++++++++++++
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น