Lost
[Taeckhun]:คุณหมอจอมเย็นชากับคุณชายมาเฟีย [7]
PG-13[Medium Fiction ขนาด 14 ตอนจบ]
Author
:Z-rowink
Contact me twitter :@ZZzerozero (พูดคุย หรือทวงถามฟิคได้ ^^)
เหมือนสติของนิชคุณจะยังไม่เข้าทีดีถึงได้ก้าวตามคนที่จูงมืออยู่ด้านหน้าเข้ามาในลิฟท์ก่อนจะสอดคีย์การ์ดแล้วกดรหัสสี่หลักแล้วโผล่มาชั้นบนสุดของคอนโดมิเนียมแห่งนี้
หรือจะเรียกชั้นเพ้นเฮาส์ดีก็พอประตูลิฟท์เปิดก็เจอห้องรับแขกสไตล์โมเดิร์นสีดำตัดขาวทันที
หันไปมองคนพามากับเพ้นเฮาส์นี้ เอาตรงๆ คือไม่คิดว่าเจ้าของค็อฟฟี่ช็อปจะรวยขนาดนี้หรืออาชีพขายกาแฟขายขนมเค้กมันสร้างรายได้ขนาดนี้ รู้งี้ไม่น่าเรียนหมอเลยให้ตายสิ
“ไม่เข้ามาละ
ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ทำให้ท้องอิ่มหรอกนะ”
“ไม่ไปร้านล่ะ”
ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะจูงมือคุณหมอให้มายืนตรงหน้าประตูครัวที่แสนทันสมัย
“จะตีหนึ่งแล้ว
ใครจะเปิดร้านขายกัน อย่าคิดจะพึ่งพาแต่อาหารกึ่งสำเร็จ
คุณหมอเองก็น่าจะรู้ดีกว่าใครว่ามันมีสารอาหารที่ไหน?”
คราวนี้ทั้งเหตุและผลที่คนเป็นหมอเองจนคำพูดจะยกมาเถียงด้วย ยิ่งสายตานิ่งๆ
ที่มองมาทำให้แก้มเนียนรู้สึกร้อนผ่าว
“ทำอาหารเป็นไหมครับ? คุนนี่”
นั้นไงมาอีกแล้วถามแต่ไม่รอคำตอบ
กลับหยิบผ้ากันเปื้อนสีขาวมาผูกให้เสร็จสรรพ
แบบนี้ล่ะนิชคุณอยากจะย้อนนัก ถามทำไม?
สั่งให้ทำเลยดีกว่าไหม?
แล้วที่ชวนให้โมโหเจ้าของที่ตอนนี้กำลังไปนั่งดูทีวีอย่างสบายใจ
ในขณะที่เขาคนที่รู้สึกหิวจนแสบไส้ต้องมานั่งมองกองของสดที่อีกฝ่ายขนมาวางให้บนโต๊ะเสียมากมาย ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายแกล้งหรือเจตนามีดคมๆ
ที่ใช้หั่นผักเลยบาดนิ้วเข้าให้
สุดท้ายก็เป็นเขาเองที่ทนไม่ไหวต้องไล่ให้ไปทำแผล
“เอาอันที่ทำง่ายที่สุดแล้วกัน”
แทคยอนมองร่างโปร่งบางที่กำลังตั้งอกตั้งใจทำอาหารอยู่ในห้องครัวผ่านกระจกเงาบานใหญ่นานเท่าไหร่ก็ยังตอบตัวเองไม่ได้
รู้แค่เพียงไม่เบื่อเลยกับการมองใครบางคนกำลังทำอะไรอยู่
ถอนหายใจก่อนจะหยิบไอโฟนขึ้นมากดหมายเลขที่จำได้ราวกับเบอร์โทรตัวเอง
“ว่างไง.....น้องชาย” ปลายสายทักอย่างอารมณ์ดี
“พี่ครับ
ผมคงแพ้พนันพี่จริง ๆ”
พูดเบาๆ ก่อนจะก้มมองผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่คุณหมอใช้ช่วยซับเลือดที่นิ้วให้ก่อนจะไล่ให้ออกมาทำแผลเองเพียงเพราะที่นี่เป็นบ้านเค้าย่อมรู้ดีว่าอะไรมันอยู่ตรงไหน
“ฮ่าๆ
ตกลงกันเรียบร้อยเมื่อไหร่นายค่อยพามาฉันแล้วกัน แค่นี้ก่อนนะอังอังน้อยของฉันมาแล้ว”
++++++++++++
ลมหนาวที่สัมผัสผิวอยู่เป็นระลอกๆ ไม่ทำให้นิชคุณยี่หระสักเท่าไหร่จากหางตาเห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่อีกคนกำลังตั้งอกตั้งใจเก็บล้างจานอยู่ทั้งที่เขาพยายามจะทำเองแต่โดนเจ้าบ้านดันหลังออกมาพร้อมประโยคที่ว่า
“นายอุตส่าห์ตั้งใจทำกับข้าวให้ฉันกินแล้ว แค่นี้ฉันจัดการเองไปนั่งเล่นเถอะ”
แล้วไหนคำพูดที่อีกฝ่ายบอกตอนที่ชิมอาหารที่เขาทำนั้นอีก
“อร่อยนะ” คำสั้นๆ ที่คนยิ้มแล้วเหมือนแมวหน้าย่นบอกพร้อมกับรอยยิ้มที่เหมือนกับคนที่นั่งตรงข้ามยิ้มให้เขาทั้งตัว
มันทำให้หัวใจนิชคุณทำงานหนักมากขึ้น เงยหน้าขึ้นมองดวงดาวที่คืนนี้เหมือนแข่งกันทอแสงเป็นประกายนานทีที่จะมีโอกาสได้สังเกตเห็นท้องฟ้าที่มีดาวประดับไปทั่วแบบนี้ บรรยากาศสบายๆ ลมเย็น
แล้วเสียงเพลงคลาสสิคที่คาดว่าเจ้าห้องคงเป็นฝ่ายเปิดคลอเบาๆ เข้ากับบรรยายแบบนี้มันชวนให้ง่วงเสียจริง
ฉับพลันคุณหมอหนุ่มก็อดสะดุ้งกับสัมผัสเย็นเฉียบที่แนบแก้มเสียไม่ได้
“ดื่มด้วยกันไหม?”
มองกระป๋องสีเขียวสัญชาติเยอรมันกับใบหน้าคนที่ยื่นให้
“คิดจะมอมกันรึไง”
ถึงปากจะบอกแบบนั้นแต่ก็รับมาเปิดขึ้นจิบๆ อย่างสบายใจ
ทั้งที่เห็นชายหนุ่มหยิบเบียร์ออกมามายหลายกระป๋อง
“ทำไมถึงกล้าที่ดื่ม? ทั้งที่จะควรจะเลี่ยงเสียด้วยซ้ำไป”
นัยน์ตาคมมองสบตาคุณหมอที่กุมกระป๋องในมือไว้แน่น ก่อนจะส่งยิ้มพรายเมื่อเห็นนิชคุณเปิดกระป๋องเบียร์ขึ้นมาดื่มต่อเป็นกระป๋องที่สาม
“พอแล้วคุนนี่”
แทคยอนมองใบหน้าขาวที่ตอนนี้ขึ้นสีระเรื่อด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ดวงตาสีน้ำตาลที่ตอนนี้เริ่มเชื่อมหวานจนคนมองแอบใจเต้นตึกตัก
“กอดฉันหน่อยได้ไหม? แทค......แทคยอน”
ไม่ใช่ว่าไม่มีสติ....
แต่ร่างโปร่งบางเลือกใช้ของมึนเมาย้อมความกล้าของตัวเอง ให้กล้าพอที่เอ่ยอะไรที่น่าอายแบบนี้ ไม่ใช่ไม่อยากรับรู้หรอกนะว่าส่วนลึกๆ ในใจของตัวเองมันรู้สึกอะไรอยู่
แค่อยากให้แน่ใจเท่านั้น…
แทคยอนใช้สายตาคมกริบมองคนที่นั่งข้างอย่างตกใจ ไม่คาดคิดมาก่อนว่านิชคุณจะเป็นฝ่ายเสนอขึ้นมาก่อน
พอมาถึงตรงนี้เขากลับไม่แน่ใจว่าจะตอบคนข้างกายว่าอะไรดี
รู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้ล้อเล่นเพราะบางอย่างที่สะท้อนออกมาจากดวงตาสีน้ำตาลนั้นทำให้เขาตัดสินใจรั้งท้ายทอยของคนเสนอให้มาแนบชิดมากขึ้น
“ถ้าอยากจะหยุด
ต้องบอกให้หยุดตั้งแต่จูบนี้”
ริมฝีปากหยักค่อยๆ
แนบลงสัมผัสริมฝีปากอิ่มอย่างแผ่วเบา
เรียวลิ้นอุ่นที่ค่อยๆไล้เลียริมฝีปากนิ่มคล้ายรอให้อีกฝ่ายหนึ่งปฏิเสธการสัมผัส
“เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ คุนนี่”
ร่างแกร่งผละออกมาสบตากับคนที่แทบจะเอนซบลงมาทั้งตัว
“หรือนายไม่อยากจะกอดฉันแล้ว แทคยอน...อา”
เสียงหวานพร่าเอ่ยชิดริมหู ลมร้อนเป่ารดซอกคอให้ชายหนุ่มรู้สึกจั๊กจี้จนต้องย่นคอหนี
แทคยอนลุกขึ้นยืนก่อนจะส่งมือให้คุณหมอจับที่อีกฝ่ายก็ไม่รีรอที่วางมือบางลงมา
“กริ๊ก”
ปิดท้ายเมื่อประตูห้องนอนบานใหญ่ได้ปิดลง
แทคยอนสวมกอดร่างที่สั่นอยู่น้อยๆ
นิชคุณหลับตาลงรับสัมผัสจากอ้อมกอดที่เร่าร้อนแต่อบอุ่น
จูบที่อีกฝ่ายมอบให้รุนแรงแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน ที่กำลังจะทำให้ร่างโปร่งบางกำลังจะละลาย
น้ำตารื้นที่หางตา เมื่อคนด้านบนยั่วเย้ากึ่งกลั่นแกล้งให้นิชคุณต้องส่งเสียงวอนขออย่างน่าอาย นั้นยิ่งทำให้ร่างแกร่งแทบอยากจะกระชากร่างโปร่งบางให้จมในความสุขสมที่พร้อมมอบให้ครั้งแล้วครั้งเล่าแบบไม่รู้เบื่อ เสื้อผ้าหลุดหายออกไปตามแรงอารมณ์ที่มากขึ้นของทั้งคู่จนเหลือแต่ตัวเปล่า
มือแกร่งไล้ลงไปตามแนวสีข้างเรื่อยมายังเอวบาง ริมฝีปากหยักร้อนตามลงมาพร้อมขบเม้มทิ้งรอยไปทุกที่ที่ผ่าน
ปลายจมูกโด่งกดแนบซ้ำลงที่หน้าท้องเนียนแล้วไล่ลงไปครอบครองด้วยริมฝีปากและปลายลิ้นร้อน
“ทะ....แทค..ยอน..อ.....า ได้โปรด”
เสียงหวานสั่นๆ ยามที่ปลายลิ้นอุ่นๆ
สัมผัสแก่นกายไม่หยุด แถมนิ้วแกร่งยังรุกรานเบื้องล่างไปพร้อมๆ
กัน
นิชคุณรู้สึกราวกับจะขาดใจตาย ยิ่งปลายนิ้วขยับ
ริมฝีปากร้อนยิ่งแกล้งร่างกายของเขารัวเร็วไปด้วย อยากผละกายออกแต่อีกฝ่ายยังรั้งร่างผอมบางบิดเร่าเมื่อใกล้ถึงความรู้สึกจะกำลังจะล้นทะลัก
“ฮื้ออออออ
แทค~~~ยอน”
ริมฝีปากอิ่มเผยอหอบหายใจร้องเรียกคนอยู่ด้านบนอย่างอ่อนหวาน
“ครับ คุนนี่?”
ริมฝีปากหยักปล่อยร่างกายของนิชคุณเป็นอิสระ
ก่อนจะจูบให้คนที่นอนแทบหมดแรงอยู่ให้ได้รับสัมผัสรสชาติของตัวเองผ่านลิ้นอุ่น
นิ้วแกร่งที่ตอนนี้ถูกตอดรัดจากช่องทางสีหวานจนไม่อาจขยับได้
เขาหยุดนิ่งรอจนอีกฝ่ายผ่อนคลายจึงค่อยถอนนิ้วออกมาอย่างเชื่องช้าแล้วส่งสิ่งที่ร้อนและใหญ่กว่าเข้าไปแทนที่อย่างเนิบช้า
รุกเร้าอย่างอ่อนโยนหากแต่ร้อนแรงไปในคราวเดียวกัน
นิชคุณปรือตาขึ้นมองใบหน้าคมหวาน
นัยน์ตาคมหวานที่ก้มลงมาสบส่งผ่านความรู้สึกที่อยากจะปฏิเสธให้ออกไปไกลๆ
มาอย่างเปิดเผย หัวใจร่างโปร่งบางเต้นแรงจนแทบคลั่งเพราะตอนนี้แน่ใจแล้วว่าตัวเองรู้สึกแบบไหนกันแน่
“คุนนี่~อา ถ้าไม่ไหวก็กัดลงมาเลยนะ~”
“จะ...เจ็บ
ช้าหน่อย อ้า”
มือแกร่งสอดประสานกับมือบางให้แนบชิดกับที่นอนหนานุ่ม
กอดกระชับแล้วเคลื่อนกายเป็นร้อนแรงขึ้นตามอารมณ์ที่มากขึ้นพร้อมกับร่างกายที่ปวดหนึบ ยิ่งคนด้านบนขยับเร็วมากขึ้นเท่าไหร่นิชคุณขบริมฝีปากอิ่มกลั้นเสียง
เส้นผมสีม็อคคาที่สะบัดไปตามใบหน้าหวานที่ถูกรุกราน
ความรู้สึกพลุ่งพล่านร้อนแข็งแกร่งที่เน้นตรงไปจุดเดียวซ้ำ บีบรัดกายแกร่งไว้จนจะถึงที่สุดแล้ว แทคยอนยิ้มเจ้าเล่ห์
ปลายนิ้วไปเลื่อนกอบกุมปิดกั้นไว้
“ฮื้ออออออ
แทค~~~ยอน ได้โปรด”
“ทนหน่อยนะ
คุนนี่~อา”
“อึก!!!!!!”
ขยับกายแกร่งอีกครั้งแล้วถาโถมนักแน่น
เรียวขาบางถูกยกพาดบ่ากว้างเพื่อให้รุกล้ำได้ลึกยิ่งขึ้น รุกเร้าร้อนแรงและเอาแต่ใจของคนข้างบน
แทคยอนยังแกล้งไม่เลิกปลายนิ้วยังกดสกัดกั้นเอาไว้
ขยับสะโพกเพรียวเข้าหาร่างโปร่งบางก่อนจะรูดรั้งสิ่งที่อยู่ในมือให้ปลดปล่อยอย่างรุนแรงออกมาพร้อมๆ
กัน
แผ่นอกบอบบางที่มีรอยขบเม้มมากมายสะท้อนหอบ รองรับศีรษะได้รูปสวยของคนด้านบนที่ซบลงมา
ริมฝีปากหยักยังจูบแผ่วเบา
นัยน์ตาสองคู่ที่มองสบกันอย่างมีความหมายแม้จะยังไม่มีใครพูดอะไรออกมาต่างรับรู้กันด้วยใจว่ารู้สึกอย่างไร
“คุนนี่
อ่ะ” แทคยอนเอ่ยน้ำเสียงออดอ้อนเมื่อเห็นนิชคุณหันหน้าหนีไปทางอื่น กดจูบลงบนฝ่ามือบางที่ยกมากันริมฝีปากอิ่ม
“เอาออกไปได้ไหม”
ใจจริงร่างสูงอยากจะแกล้งคนที่นอนอยู่ด้านล่างนี้อีกรอบสองรอบแต่ดูจากสภาพอิดโรยของคุณหมอคนเก่งแล้วจำใจต้องถอนกายออกมาอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะรั้งตัวผอมบางๆ
มาอยู่ในอ้อมกอด
ลมหายใจที่หายใจเข้าออกสม่ำเสมอเป็นสัญญาณว่านิชคุณเข้าสู่ภวังค์ของการหลับพักผ่อนแล้วในขณะที่ร่างสูงยังนอนมองใบหน้าเนียนที่หลับตาพริ้มอยู่โดยไร้ความง่วงงุนทั้งใกล้เวลาห้านาฬิกาของเช้าวันใหม่
I’m gonna be ok (Gonna be ok)
I’ll be ok (Gonna be ok)
baby without you, baby without you
เสียงเรียกเข้าที่ดังจากกระเป๋ากางเกงนิชคุณที่ตกอยู่ข้างเตียง ทำให้ร่างสูงต้องค่อยๆ
ผละอ้อมกอดที่ใช้กอดคุณหมอที่กำลังหลับสนิทออกมา
หยิบไอโฟนสีดำที่กำลังส่งเสียงร้องดังขึ้นเป็นรอบที่สองสายเรียกเข้า
‘คุณหมอจองฮุน’
ปลายนิ้วแกร่งสไลด์รับสายทันที
“ฮัลโหล นิชคุณ คุณรีบมาที่โรง’บาลเดียวนี้เลยนะ น้องหนูอาการกำเริบ”
“ครับ จะรีบไปเร็วที่สุด”
“เอ๊ะ คุณ.......” ไม่ต้องรอให้ปลายสายถามให้มากความ
“ผมอ๊คแทคยอนครับ...คุณหมอจองฮุน
อีกไม่เกิน 20 นาที คุณหมอนิชคุณไปถึงแน่นอน ฝากด้วยนะครับ”
มองคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงอย่างสงสาร
ทั้งที่เสียงโทรศัพท์ออกจะดังแต่ร่างผอมบางยังคงหลับสนิท
แม้จะอยากให้พักผ่อนแค่ไหนแต่เรื่องของน้องหนูก็สำคัญสำหรับคนที่นอนหลับตาพริ้มนั้นเป็นอันดับหนึ่งของชีวิตอยู่แล้ว คนอย่างอ๊คแทคยอนไม่ได้อิจฉานะ แค่อยากได้รับการสนใจแบบนั้นบ้าง
“คุนนี่ ตื่นเถอะครับ”
“.........................”
“นิชคุณ ตื่นเถอะนะ”
นอกจากจะใช้เสียงปลุก ยังกดจูบลงไปยังริมฝีปากอิ่มที่บวมเปล่งลงไปแรงๆ
“ฮื้อ อะไรเหล่าคนจะนอน”
เสียงหวานเอ่ยก่อนจะหันหน้าหนีจากเสียงรบกวน
“คุณหมอจองฮุนโทรมาเรื่องน้องหนู”
“น้องหนู”
จากที่กำลังงัวเงีย...มันทำให้คุณหมอหนุ่มหายง่วงไปทันที ยังไม่ทันได้ถามอะไรก็ถูกร่างสูงช้อนตัวเข้าไปอาบน้ำแถมแต่งตัวให้ด้วยชุดใหม่ ซึ่งทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยภายในสิบนาทีก่อนที่นิชคุณจะนั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถเอสยูวีกึ่งสปอร์ตที่วิ่งด้วยความเร็วสูงไปยังโรงพยาบาลที่อยู่ห่างออกไปเพียงสี่บล็อกอย่างรวดเร็ว
ทั้งที่ตอนขามาเจ้าของรถจะพาขับอ้อมไปเสียไกลทั้งคอนโดกับโรงพยาบาลอยู่ใกล้กันขนาดเดินมาไม่เหนื่อย
“น้องหนูเป็นไงบ้าง”
จองฮุนกับโจควอน
หันไปมองคนที่อยู่เบื้องหลังของเพื่อนสนิทเสียมากกว่าจะสนใจคนที่กำลังเกาะกระจกห้องไอซียูมองน้องสาวที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่
ผิวของเด็กหญิงที่ขาวอยู่แล้วยิ่งขาวซีดมากกว่าเดิมไหนจะมีรอยจ้ำห้อเลือดมากขึ้นอยู่
“พยาบาลเข้าไปเช็ค
ก่อนฉันลงตรวจวอร์ดกลางดึก
เลือดกำเดาน้องหนูไหลไม่หลุดแถมปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น”
โจควอนเอื้อมมือไปกุมมือนิชคุณที่ตอนนี้มันเย็นเฉียบไปหมดแล้ว
น้ำตาค่อยๆ ไหลลงแก้มเนียนที่ซีดเซียวลงมาเป็นทาง แทคยอนดึงร่างโปร่งบางให้มาซุกในอ้อมกอดยิ่งกอดแน่นมากแค่ไหนคนในกอดก็ยิ่งสะอื้นมากขึ้นเท่านั้น
“คุณ นิชคุณ” เขาเรียกเสียงสั่นเมื่อรู้สึกถึงการทิ้งตัวลงของคนในอ้อมกอด
“คงเป็นลมเพราะพักผ่อนน้อยนะ” โจควอนเอ่ยบอกพร้อมเดินนำหน้าชายหนุ่มที่อุ้มจุนอยองตามมายังห้องพักแพทย์ที่มีเตียงนอนอยู่
แทคยอนวางนิชคุณลงบนเตียงของเจ้าตัว
พร้อมถอดรองเท้าและเสื้อโค้ทตัวหนา
แถมห่มผ้าห่มให้เสร็จสรรพ
“เราออกไปคุยกันข้างนอกไหมคุณอ๊คแทคยอน”
ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรนอกจากเดินนำหน้าคุณหมอโจควอนออกมานอกห้องพักแพทย์เพราะดูท่าเรื่องที่จะคุยมันต้องและยาว
แถมอาจจะเสียงจนรบกวนคนที่กำลังต้องการพักผ่อน
“คุณจริงจังกับเพื่อนผมไหม?” โจควอนเอ่ยถามตรงๆ ตามนิสัย
“เพื่อนผมไม่ใช่คนที่เข้มแข็งอะไร
ถ้าคุณคิดหาของเล่นฆ่าเวลาเหมือนกับคนอื่นๆ ของคุณ เลิกยุ่งกับเพื่อนผมซะเถอะ หยุดตั้งแต่ตอนนี้”
แทคยอนที่ยืนลวงกระเป๋ากางเกงอยู่ริมระเบียงทางเดินข้างห้องพักแพทย์หันกับมามองคุณหมอที่ยืนอยู่ข้างกายก่อนจะหันออกไปมองนอกระเบียงที่ตอนนี้พระอาทิตย์กำลังจะขึ้นแล้ว
“ถ้าผมไม่หยุดล่ะ”
โจควอนถอนหายใจก่อนจะเอ่ยเรียบๆ
“งั้นก็ยืนอยู่เคียงข้างเค้าซะสิ
เพราะไม่แน่ในอนาคตเค้าอาจทนอยู่บนโลกนี้ไม่ไหวหากต้องสูญเสียอีกครั้ง”
“ไม่มีทางรักษาน้องหนูเลยเหรอ
ต้องใช้เงินมากขนาดไหนถึงจะรักษาได้?”
โจควอนอดจะขำไม่ได้ก่อนเสียงใสจะเอ่ยขึ้น
“ถึงมีเงินแค่ไหนใช่ว่าจะยื้อชีวิตของคนป่วยได้ทุกคนหรอกนะคุณชายเล็กตระกูลคิม”
“คุณรู้?” ร่างสูงย้อนถาม
“ผมไม่ใช่มีชีวิตแค่โรงพยาบาลแล้วก็บ้านอุปถัมภ์เหมือนนิชคุณนะ ข่าวสารแวดวงไฮโซก็พอรู้บ้าง”
ถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่คนฟังได้ฟังแล้วมันบาดไปถึงหัวใจ
“น้องหนูเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองเฉียบพลัน เป็นเพราะยังเด็กอยู่ทำให้....ให้ยาหรือคีโมไม่ได้ทางเดียวที่จะรักษาได้คือรอผู้บริจาคไขกระดูกสันหลัง เพื่อปลูกถ่าย”
“แล้วยังไง
ไม่มีคนบริจาครึไง
หรืออาจจะมีคนขาย?” แทคยอนถามทั้งที่มองไปยังประตูห้องพักแพทย์
“กรุ๊ปเลือดเอบีปกติก็หายากอยู่เป็นทุนเดิม แล้วยิ่งเอบีเน็คกาทีฟใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ นะ”
“ถ้าไม่ได้ปลูกถ่าย
น้องหนูจะเป็นยังไง?”
“สองเดือนมากที่สุดแค่นั้น”
นี่ขนาดตัวเค้าเองเพิ่งรู้จักกับเด็กหญิงน่ารักที่ชื่อฮยอนอามาไม่นานยังรู้สึกเศร้าขนาดนี้แล้วคนในห้องนั้นล่ะ
ที่แทบครึ่งชีวิตที่ผูกพันกับน้องสาวบุญธรรมมาตลอดจะเป็นยังไง
++++tbc++++
How to Play Slots on the Go - JTM Hub
ตอบลบHow to play Slots on the Go. In this guide, you 익산 출장마사지 will 김천 출장샵 discover all you need to know 사천 출장샵 about playing slots on the go 보령 출장마사지 with this guide 강릉 출장샵