OS:แค่ 5นาที
Pairing : SeHunx(?)
By
winata
Note:น้องชายคนโปรด(ฮุนนี่) มันมาแบบชั่ววูบและสั้นมากถึงมากที่สุด
แค่ 5
นาทีสำหรับคนบางคนอาจดูเหมือนไม่นานแต่สำหรับโอเซฮุนมันกลับรู้สึกว่าเวลานี้มันยาวนานเป็น5ชั่วโมง การได้เฝ้ามองใครบางคนที่ต้องผ่านทางนี้เพื่อเดินไปขึ้นรถเมล์ของทุก ๆ วัน จากหน้าต่างชั้นสามของห้องสมุดของโรงเรียนมุมหนังสือคณิตศาสตร์โอลิมปิกไม่ใช่ว่าจะมีนักเรียนคนไหนที่จะชื่นชอบมานั่งอยู่
ลิ้นเรียวเล็กแล่บออกมาเลียริมฝีปากสีชมพู การกระทำที่ทำจนเป็นนิสัยที่โอเซฮุนพยายามที่จะเลิกแต่ก็เลิกไม่ได้สักที
สองมือเรียวยกขึ้นมาวางซ้อนกันที่ขอบหน้าต่างก่อนจะวางคางลงไปหลังจากทรุดตัวลงนั่งริมหน้าต่างบานกว้าง
ดวงตาคมมองไปที่สนามฟุตซอลที่ตอนนี้มีเด็กหนุ่มสองคนที่กำลังไฮทัชกันหลังจากทำประตูของอีกทีมได้ ตอนนี้เหมือนเลือดในกายของเซฮุนจะรู้สึกร้อนขึ้นมา
ก็เพราะนักกีฬาในสนามฟุตซอลที่คงร้อนมากทั้งที่ตอนนี้บ่ายแก่ ๆ
แดดแทบไม่มีแล้ว
ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนขาวลงมาแทบจะหมดทุกเม็ด ทั้งที่อยู่ไกลขนาดนี้แต่ความขาวของแผ่นออกบาง
ๆ แต่มีกล้ามเนื้อแบบเด็กผู้ชายควรมีทำให้เลือดกำเดาของเซฮุนแทบไหล
แล้วท่าเจ้าตัวตอนยิงประตูทีมตรงข้ามได้แล้ววิ่งมากระโดดขี่หลังเพื่อนร่วมทีมที่มีผิวสีแทนมากกว่าคนเกาหลีทั่วไปยิ่งทำให้คิ้วเข้มของเซฮุนขมวดอย่างไม่ชอบใจ
ไม่ชอบให้ใครคนนั้นถูกเนื้อต้องตัวใคร!!!
เหมือนคนผิวสีแทนจะรู้ว่าเซฮุนมองอยู่ ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะส่งยิ้มที่มันชวนให้โอเซฮุนวิ่งไปยังสนามฟุตซอลแล้วกระทืบเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่นั่งข้าง
ๆ กันมาตั้งแต่ขึ้นไฮสกูลอย่างคิมจงอินเสียเดี๋ยวนี้
แต่นั่นละ...
โอเซฮุนไม่กล้า...
ไม่กล้าที่เข้าไปใกล้รัศมีของใครคนนั้นเกินห้าเมตร ถึงได้แต่แค่แอบมองอยู่ห่าง ๆ แบบนี้
เสียงนาฬิกาของโรงเรียนบอกเวลา 18.00 น.
จากมุมที่เขานั่งมองอยู่นั้นเห็นเพื่อนผิวแทนเดินเข้าไปคุยกับใครคน ๆ
นั้น
จากนั้นก็วิ่งไปข้างสนามที่มีกัปตันทีมบาสของโรงเรียนที่เพิ่งเดินเข้ามาบนสแตนเชียร์ข้างสนาม ในชุดเสื้อซ้อมบาสที่สาว ๆ หรือหนุ่ม ๆ เห็นคงกรีดร้องเพราะนาน
ๆ ครั้งที่กัปตันทีมบาสจะใส่เสื้อกล้ามโชว์รอยสักที่แขนให้เห็นอย่างชัดเจน
แล้วภาพเดิม ๆ ที่เคยเห็นก็วนกลับมา
ร่างโปร่งบางที่เดินยิ้มร่าวิ่งมาหากัปตันทีมบาสที่ข้างสนามฟุตซอลพร้อมรอยยิ้มหยีจนเกิดรอยรอบดวงตาที่กลมที่มองยังไงก็คล้ายกวาง
เซฮุนกลืนน้ำลายเฮือกเมื่อร่างโปร่งยกขวดน้ำที่รับมาจากกัปตันทีมบาสขึ้นมาดื่มดับกระหาย แล้วสายน้ำที่ไหลออกมาจากมุมปากบาง ๆ
สีชมพูออกจนเปียกเสื้อนักเรียนสีขาวจนเปียกชุ่ม
ร่างสูงลุกขึ้นจากริมหน้าต่างห้องสมุดเมื่อเห็นเพื่อนร่วมห้องที่คว้าข้าวของแล้วรีบวิ่งออกไป ไม่บอกก็รู้ว่าต้องรีบไปหาคนรู้ใจที่อยู่เรียนอยู่โรงเรียนฝั่งตรงข้าม
RRR~
RRR
“ไงเกียร์หมาเชียวนะวันนี้” เอ่ยทักปลายสายที่โทรเข้ามาหา
[เอ่อดิ
ว่าแต่....คุณมึงจะแค่มองเฮียเค้าไปถึงไหน]
มือหนาคว้าเป้เอ็มซีเอ็มสีครีมของตัวเองที่ซื้อเพราะมันสีเดียวกันกับใครคนนั้นขึ้นมาสะพายหลัง ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งลงมาจากอาคาร
เพื่อให้ทันเจอกับใครคนนั้นที่ต้องเดินมากัปตันทีมบาสในทุก ๆ วัน
“......”
[จะปอดไปถึงไหน]
“บางทีกูคงปอดอย่างมึงว่าก็ได้แต่จงอิน แต่ตอนนี้กูไม่พร้อมรับความกับความผิดหวัง ฝากหวัดดีคยองซูด้วยแล้วกัน” กดตัดสายทิ้งพร้อมกับต้องก้มหน้าแทบจะจรดอกเมื่อเห็นใครเดินผ่านไป
แผ่นหลังของคนสองคนที่เดินเคียงข้างกันไป
คนที่สูงกว่าเกือบคืบถือเป้เอ็มซีเอ็มสีขาวครีมของคนร่างโปร่งที่กำลังใช้ผ้าขนหนูซับทั้งเหงื่อและน้ำที่ไหลเปียกเสื้อนักเรียน ก่อนที่ร่างโปร่งจะแย่งเป้เอ็มซีเอ็มมาสะพายเองไม่พอยังเตะขากัปตันบาสอีกที
โอเซฮุนยิ้มมุมปาก
อย่างน้อยแค่ได้มองแค่นี้ในทุก ๆ วันก็พอแล้ว
end
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น